خوزتوریسم

اندیمشک، دروازه طلایی خوزستان

شهر اندیمشک در جنوب غربی ایران و در شمالی‌ترین قسمت استان خوزستان واقع شده که به عنوان دروازهٔ طلایی استان خوزستان نیز شناخته شده است و در نزدیکی دامنه‌های کوه‌های زاگرس قرار گرفته است. مرکز شهرستان اندیمشک، شهر اندیمشک است.

به گزارش جام جم آنلاین، وجود دو سد بزرگ و شناخته شدهٔ کرخه و دز در این شهرستان مقصد بسیار خوبی را برای گردشگران و توریست‌ها فراهم ساخته است. اندیمشک از شمال به استان لرستان و غرب به استان ایلام و از جنوب به شهر شوش و از شرق به شهر دزفول محدود می‌شود. آزادراه اندیمشک-خرم‌آباد یکی از مهمترین راه‌های ترانزیت بار ومسافر در کشور محسوب می‌شود.

شهرستان اندیمشک دارای موقعیت استراتژیک ویژه است. زمین‌های خوب کشاورزی، معادن نفت، گازسیلیس، گچ، ماسه، آهک وسنگ آهن و جاده ترانزیتی آسفالته وخط راه آهن سراسری، اندیمشک به تهران که خوزستان را به مرکز و شمال شرقی ایران پیوند می‌دهد داشتن سدهای بزرگ مانند سد کرخه دراندیمشک که بر ارزش این شهرستان افزوده‌اند و بخش بزرگی از نیروی برق استان وکشورونیز آبیاری زمین‌های کشاورزی شمال خوزستان را تأمین می‌کند.

اندیمشک به عنوان گذرگاه جهان باستان در فاصله بین دشت و کوهستان قرار دارد که مأمن تمدن‌های بزرگ آوان یا اِوان (ایوان کرخه)، تمدن شوشان یا سوزیانا و تمدن سیماش در لرستان کنونی بوده است. این منطقه دارای آثار و محوطه‌های باستانی بسیاری است که گویای ارتباط تاریخی اندیمشک با این تمدن‌هاست.

پلاژ دریاچه دز

پلاژ سد دز در 35 کیلومتری شهرستان اندیمشک در کنار دریاچه سد دز واقع شده است. این منطقه دارای تأسیسات، رستوران، طبیعت و جاذبه‌های حیاط وحش می‌باشد. همچنین این منطقه موقعیت مناسب برای ایجاد رستوران شناور را دارد.

دره تنگوان

تنگوان نام کوهی است در شمال شهر اندیمشک. این کوه از جمله کوه‌های مهم ناحیه شمال خوزستان محسوب می‌گردد. ضلع شمال غربی کوه تنگوان در بالارود شمالی با یک پرتگاه قطع می‌شود و سپس با یک شیب ملایم به طرف جنوب شرقی ادامه می‌یابد. ضلع جنوب شرقی تنگوان را کوه سنگ سیلان تشکیل می‌دهد که در نهایت به در ه‌های عمیق رود دز و قلعه_مختار و چمسبز ختم شده و رشته کوه تنگوان در این ناحیه پایان می‌پذیرد. ارتفاع تنگوان حداکثر ششصت متر بوده و هرچه به طرف جنوب شرقی تنگوان پیش می‌رویم از ارتفاع آن با یک شیب کند کاسته می‌شود. تنگوان و دیواره سنگی، صخره‌ای و صاف آن به همراه دره‌های عمیق و پرتگا ه‌های متعدد این کوه را برای ورزش‌های کوهنوردی به ویژه صخره نوردی بسیار مناسب نموده بطوریکه صعود به این کوه همراه به خطراتی است.

قلعه مختار

منطقه قلعه مختار در 11 کیلومتری شرق شهرستان اندیمشک و در کنار رودخانه دز است.

وجود پتانسیل، زمین حاصلخیز و منابع آبی باعث شده که از گذشته دور تاکنون منطقه قلعه مختار به محلی جالب و جذاب جهت سکونت مطرح باشد؛ که در همین راستا پروژه‌های ایجاد امکانات فرهنگی، تفریحی توسط میراث فرهنگی جهت توسعه منطقه ایجاد شده و دارای ساحل زیبا برای قایق سواری، ماهیگیری و ورزش آبی شنا است.

منطقه گردشگری منگره

منگره از چند دره تشکیل گردیده و در شمال بخش الوار گرمسیری واقع شده است؛ و یکی از مناطق کوهستانی می‌باشد و محدود است از شمال و غرب به کوه «چوونی» و دورق (Duragh شهری از ناحیه خوزستان بوده است و به نام دورق فرس مشهور بوده است که بنظر می‌رسد این همان دورق باشد. رودخانه‌ای که از دهکده گرداب سرچشمه می‌گیرد، پس از عبور از تنگه کول گاو به رودخانه انارکی می‌پیوندد و جاده سراسری را در محلی موسوم به بالارود قطع می‌کند.

بقعه امیرسیف یا دژ سرقلا

در دامنه کوه «سیه» در میان گورستان قدیمی، بقعه‌ای است که بنام امیرسیف مشهور است. (که مربوط به قرن ششم و هفتم هجری است) اندازه داخل آن 30/3×30/4 متر و هر دیوار آن محراب کوچکی دارد. در وسط قبری است بطول و عرض 95×179 و ارتفاع 70 سانتی‌متر که تماماً با کاشی سبز تزیین گردیده بلندی گنبد نزدیک به 12 متر است. اندازه در ورودی آن 75×125 سانتی‌متر است که به سمت جنوب باز می‌شود تمامی بقعه با سنگ قلوه و ملاط ساخته شده است. احتمالاً امیرسیف یکی از اتابکان لر کوچک باشد امیر سیف واقع در دهکده امیر سیف و در کنار رودخانه گرداب حوالی دژ سرقلا دهستان قیلاب، بخش الوارگرمسیری در تاریخ 6 اسفند 1385 با شمارهٔ ثبت 17397 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

معبد ستاره‌های نشان دار ساسانی

در شمال غربی دهکده گرداب منگره در دهستان قیلاب بخش الوار گرمسیری شهرستان اندیمشک به فاصله شش کیلومتر، دهکده‌ای است موسوم به «شیخ» که مقبره این شخص در گورستان دهکده، قرار دارد با سنگ و ملاط ساخته شده است. گنبد آن مخروطی شکل و اندازه‌ای داخل مقبره 40/3×30/3 متر بوده و شباهت زیادی به گنبد امیر سیف دارد. تنها تفاوتی که این دو مقبره با هم دارند، دو گلدسته می‌باشد که بی شک سالهای بعد ساخته شده‌اند. در ورودی مقبره شرقی است سنگ قبری در این مقبره مشاهده نشد. سنگ قبرهای بزرگی با خط کوفی در گورستان اطراف مقبره دیده شده که تاریخ بعضی از آنها مربوط به قرن هفتم هجری می‌باشد بر بالای سر قبرها نیز سنگهایی بطول 80 تا 90 سانتی‌متر بطور عمودی کار گذاشته شده ورودی بعضی از آنها به خط کوفی آیاتی بطور برجسته شده است.

روستای باریکاب

حاجی باریکاب در کنار دیگر شیخ یا عالم‌های منطقه یعنی داوود خادم و شیخ پیرمار در سمت راست دهکده منگره در دهستان قیلاب بخش الوار گرمسیری و شمال شهرستان اندیمشک قرار داردهمچنین نام باریک آب از گونه‌ای سمندر در حال منقرض گرفته شده که به نام سمندر لرستانی شناخته می‌شود. این سمندر که تنها در زاگرس وجود دارد، با این که در لرستان کشف و ثبت ملی شده، اما در اندیمشک دارای 30 زیستگاه می‌باشد. از دیدنی‌های حاجی باریک آب وجود یک درخت تنومند در وسط مقبرهٔ او بود که متأسفانه چند سال پیش قطع شد.

قلعه کوران

یکی از قلعه‌های نظامی ومهم بخش الوار- اندیمشک است که در شمال شرق این شهرستان و در500 متری شرق جاده اندیمشک واقع شده است، این قلعه از جمله قلعه‌هایی است که در دوره اسلامی کاربرد داشته وقدمت آن به دوره صفویه برمیگردد. قرار گرفتن قلعه کوران (کورو یا کهرو) در کنار جاده اندیمشک چشم اندازهای طبیعی منطقه و بکر و دست نخورده بودن آن و سپس آنکه این منطقه یکی از مناطق زیارتی و تفریحی شهرستان اندیمشک بخصوص در فصول بهار و تابستان است که در تاریخ 12 بهمن 1381 با شمارهٔ ثبت 7149 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

قلعه رزه

این قلعه منزلگاه کاروانیان جاده خرم‌آباد به اندیمشک (صالح آباد قدیم) بوده و اکنون نیز جاده سراسری خوزستان از کنار آن می‌گذرد که در 45 کیلومتری جاده ارتباطی اندیمشک خرم‌آباد و در حدود 500 متری جنوب شرقی روستای قلعه رزه و در حاشیه جاده می‌باشد که در تاریخ 12 بهمن 1381 با شمارهٔ ثبت 7148 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. قلعه رزه که در ادوار گذشته در محلی بنام رزه بر سر راه کاروانها ساخته شده محل حکومت سلاطین اشکانی بوده که گرهشکان یا به زبان محلی گرشکان یا گرشگو در قسمت جنوبی این قلعه وجود دارد که قسمت غرب و جنوب غربی آن رودخانه کرخه می‌باشد. این کاروانسرا دارای پلان چهارگوش و مستطیل شکل در جهت شرقی و غربی بوده و از نوع چهار ایوانی و از بناهای دوره صفوی می‌باشد.

قلعه حسینی

شمال کاروانسرای قلعه رزه، در کنار جاده اندیمشک - پلدختر و دهکده قلعه رزه الوار گرمسیری، یک بنای منفرد دیگر با فاصله تقریبی 150 متر بنا گردیده است که با پلان چهارگوش و بصورت دو طبقه، ساخته شده است. طبقه فوقانی، محلی جهت نگهبانی است. کاروانسرا دارای چهار اتاق و یک حیاط مرکزی می‌باشد بنای مذکور در جهت غربی دارای پلکانی است که به طبقه دوم راه دارد، در طبقه دوم نیز پلکان دیگری تعبیه شده که به پشت بام منتهی می‌شود. دلیل وجودی بنا با توجه به اینکه مانعی طبیعی در شمال کاروانسرای قلعه رزه و خارج از محدوده ساختمانی قرار گرفته و دیده بانی مناسب را سلب نموده، لذا اقدام به ساخت این بنا یا قلعه نموده‌اند تا مشرف بر نواحی شمالی باشد.

مصالح این بنا دقیقاً همان است که در ساخت کاروانسرای رزه بکار گرفته شده است. این بنا در نزد عامه به قلعه حسینی معروف می‌باشد وجه تسمیه قلعه حسینی از این قرار است که شخصی بنام حسین چندین سال متوالی در آن مسکن گزیده و تاق که همان اتاق می‌باشد در گویش محلی به معنی ساختمانی که محل زندگی فردی به نام حسین بوده نامیده شده است.

این قلعه نیز مربوط به دوره صفوی می‌باشد که در تاریخ 15 اسفند 1385 با شمارهٔ ثبت 18003 به‌عنوان یکی ازآثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

پل باستانی صیحه

این آباره در 6 کیلومتری جاده اندیمشک به شوش (روبروی شهر آزادی) و در حاشیه شرقی جاده واقع شده است. این آباره در سال 1379 شناسایی گردید و کار خاکبرداری و مرمت آن از سال 1380 آغاز گردید. این بنا دارای 12 دهانه می‌باشد و در گذشته کاربری انتقال آب را داشته است و آب را بوسیله کانال به این منطقه آورده و پس از عبور آب از روی پل زمینهای کشاورزی آن طرف پل را آبیاری می‌نمودند. پلهای آبرو تنها جهت آبیاری زمینهای کشاورزی به کار می‌آیند و اصطلاحاً آباره گفته می‌شود. این پل مربوط نیز به دوره صفوی می‌باشد که در تاریخ 9 اردیبهشت 1382 با شمارهٔ ثبت 8376 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

پل بالارود

یکی از با ارزشترین آثار تاریخی اندیمشک از عهد ساسانیان پل بالارود بر روی رودخانه بالارود می‌باشد که در روستای بالارود شمالی واقع شده است. از ویژگی‌های بارز پل می‌توان به سنگهای تراشیده شده که بصورت آجر چیده شده‌اند و به پایه‌های پل نمای مستحکم بخشیده است اشاره کرد. جنس پل از ساروچ و دارای 4 پایه مستحکم و مربع شکل بوده است که سالیان قبل به علت سیل ویرانگر سقف پل ریزش می‌کند. این پل که در 27 کیلومتری شمال شهرستان اندیمشک و در مجاورت بزرگراه اندیمشک پلدختر و همچنین آزاد راه اندیمشک - پل زال و روستای بالارود از توابع بخش الوارگرمسیری قرار دارد، در تاریخ 23 شهریور 1382 با شمارهٔ ثبت 9969 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

شمیم گل نرگس در فضای خوزستان؛ برداشت گل نرگس بهبهان آغاز شد

یکی از قدیمی‌ترین نرگس‌زارهای طبیعی ایران در شهرستان بهبهان است که قدمت آن به قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد که بوی مطبوع آن زبانزد خاص و عام است.

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بهبهان؛ یکی از قدیمی‌ترین نرگس‌زارهای طبیعی ایران در شهرستان بهبهان است که قدمت آن به قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد که از دیرباز تاکنون این گل را منتسب به این شهرستان می دانند.

نرگس‌زار بهبهان هم‌اکنون نیز از جمله مناطق مهم و باسابقه رویش و پرورش گل نرگس بوده و از نرگس‌زارهای طبیعی و معروف ایران محسوب می‌شود.بهبهان پر از نرگس‌هایی است که در گرمای ملایم پاییز و زمستان این منطقه آماده برداشت می‌شوند.

انبوه گل نرگس در بهبهان به قدری زیاد بوده که رنگ یکپارچه و طلایی گل نرگس از دور نمایان بوده و بوی عطرآگین آنها به مشام هر رهگذری می‌رسد.

گل دهی نرگس همه ساله از نیمه دوم سال آغاز و تا پایان بهمن و گاهی نیز نیمه اول اسفند در بهبهان ادامه دارد. در نرگس زارهای بهبهان چهار نوع گل نرگس شناسایی شده که نرگس «شهلا» وسعت بیشتری را در این مناطق به خود اختصاص داده است.

در نرگس‌زار بهبهان سه نوع گل نرگس شناسایی شده که 70 درصد مساحت نرگس‌زار را نرگس معمولی (نرگس شهلا)، 20 درصد را نرگس پرپر و 10 درصد را نرگس مشکین یا مسکین دربر گرفته است.

گردشگران تور طبیعت گردی، به هنگام قدم زدن در میان این دشت پُر گل، می‌توانند از عطر خوش گل‌ها سرمست شوند و لحظاتی فراموش‌نشدنی را در کنار همراهان خود به خوشی سپری کنند. جدا از لذت بردن از عطرِخوش گل نرگس بهبهان، می‌توانید به گرفتن عکس‌های زیبا از مناظر این دشت مشغول شوید که به وقت صبح و تابیدن نور آفتاب به نرگس زارها، جلوه خاصی به گل‌ها می‌دهد

نگاهی به پیشینه‌ی رودخانه‌ی بهمنشیر

شط کور: در فاصله ده تا دوازده میل بالای بهمنشیر مجرای سوم کارون واقع شده است که حالا خشک و خالی است و روزگاری شاید قبل از وجود بهمنشیر کارون از آن راه به دریا می ریخته است. این رودخانه خشک که گمان می رود همان است که نثارخوس بقصد پیوستن به اسکندر کبیر در شوش با کشتی از آن عبور نموده حالا کارون العامیه یا کارونکور نام دارد .

 رودخانه‌ی دایمی کارون از رودخانه‌های مستقل زیر حوضه‌ی کارون بزرگ است که در استانهای چهارمحال بختیاری، کهگیلویه و بویر احمد و خوزستان جریان دارد. این رودخانه از بهم پیوستن دو رودخانه ی کیار و آب جونقان واقع در حدود ۸ کیلومتری جنوب غربی شهر جونقان در محدوده ی شهرستان جونقان در استان چهار محال و بختیاری تشکیل می شود. این رودخانه در مسیر خود روستاها و شهرهای متعددی (بهشت آباد، گل سفید، بزنگان، فارسون، آب گنجشکان و..، گتوند، شوشتر و … عرب حسن، ملاثانی، ویس، عارمیه، و … اهواز، اسماعیلیه، کفیشه، حفار شرقی، خرمشهر و آبادان) را مشروب ساخته و در نهایت در شهر خرمشهر دو شاخه می شود:

گزارش کامل در ادامه مطلب

بوریا بافی - خوزستان

ابو عبدالله شصت ساله است،سی سال از عمرش را در همسایگی آب و نیزار و قایق عرق ریخته و نان بر سفره برده است و در همه ی این سالها؛ همسرش پا به پای اواین راه را عاشقانه آمده است. حسن حیدری که همه او را به نام ابوعبدالله می شناسند، بوریا می بافد؛با دست های هنرمندش گره بر گره می زند و زیر اندازی از نی را با هنرمندی تمام نقش می اندازد.بوریابافی از نی و علف، صنعتی است که حتی از صنعت پارچه‌بافی هم کهن‌تر است.

اهداء هشت هزار شاخه گل نرگس بهبهان به حرم مطهری رضوی

نرگس های زائر به مشهدالرضا رسیدند. به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل اداره کل میراث فرهنگی،گردشگری و صنایع دستی خوزستان، صبح امروز سه شنبه ۹۸/۱۰/۱۰ مطابق با آیین سنتی و معنوی هرساله مردم شریف بهبهان، آیین و مراسم اهداء هشت هزار شاخه گل نرگس بهبهان به حرم مطهر رضوی باحضور نماینده ولی فقیه در استان و امام جمعه اهواز،امام جمعه بهبهان، مدیرکل میراث فرهنگی خوزستان،نرگس داران بهبهان،جمعی از مسئولین استان و باحضور علاقمندان،زائران و مجاورین حرم امام رضا (ع) برگزار شد.

یک باور قدیمی در شهر بهبهان این است که گل نرگس همزمان با ورود هشتمین اختر تابناک ولایت به شهر ارجان قدیم روییده است و به همین منظور آن را منتسب به این امام همام تلقی و بهبهان را مهد رویش این گل بی نظیر می‌دانند.

به گزارش خبرگزاری تسنیم گل دهی نرگس همه ساله از نیمه دوم سال آغاز و تا پایان بهمن و گاهی نیز نیمه اول اسفند در بهبهان ادامه دارد. در نرگس زارهای بهبهان چهار نوع گل نرگس شناسایی شده که نرگس «شهلا» وسعت بیشتری را در این مناطق به خود اختصاص داده است

عکس؛ سیدمحمدعبودزاده

میناکاری هنری برخواسته از ذوق ایرانی/ مینای صُبّی، صنعتی که فقط در اهواز به حیات خود ادامه داد

میناکاری، صنعتی است که روحیه لطیف و ذوق ایرانی را نشان می دهد، اما از مینا صبی چه می دانید؟

به گزارش گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز، هر سرزمینی علاوه بر دیدنی‌های تاریخی و طبیعی، جاذبه‌های رنگارنگ بسیاری دارد که شاید کمتر به آن توجه می‌شود در حالی که می‌توان از دیدن آنها لذت برد و غرق در رنگ‌های شاد و زیبایی خیره کنندشان شد. از سنگ‌ها و فلزات بی روح که با چکش کاری می‌توان آنان را به هنری بی مثال تبدیل کرد تا پشم‌های تهیه شده از تن حیوانات که با قالی بافی به نقش و نگاری وصف ناپذیر، دل هر بیننده‌ای را غرق در سرزمین عشق می‌کند.

صنایع دستی ایران از نظر تنوع و نقش و رنگ غنی هستند. هنرهای دستی، برگرفته از ذوق و خلاقیت هنری، مهارت فنی، مواد اولیه طبیعی و بوم آورد و بینش صنعتگران نسبت به جهان پیرامونی آنان است. میناکاری هنری آمیخته از آتش و خاک و رنگ است، که قدمت آن به حدود ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد می‌رسد و برای زینت دادن به زیور آلات و ظروف مختلف از آن استفاده می‌شود. بر اساس مطالعات انجام شده این هنر ابتدا در ایران شکل گرفت و سپس به نقاط دیگر جهان صادر شد.

در دوره ساسانیان بشقاب‌های کشف شده، که میناکاری شده اند. اوج شکوه این هنر در دوره سلجوقیان است. برای مدتی و در دوره قاجاریه میناکاری از تب و تاب افتاد تا اینکه شکرالله صنیع زاده میناساز برجسته ایرانی، کارگاهی را به راه انداخت و هنرمندانی را در آن پرورش داد تا میناکاری را به روز‌های پرشکوه گذشته بازگرداند.

راه اندازی کارگاه میناکاری در خانه ماپار اهواز

مریم عطار شوشتری، میناکار اهوازی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز، گفت: میناکاری سفال یک هنر با قدمت ٢۴۰۰ ساله است. با اکتشافات انجام شده در شهر شوش، کاشی‌هایی کشف شده که مربوط به ۴۰۰ سال قبل از میلاد مسیح است. بعد از سال‌ها این هنر در کاشان شروع می‌شود و به همدان و لاله جین می‌رسد. این هنر دستی هم اکنون به عنوان صنایع دستی لاله جین شناخته می‌شود.

او افزود: تقریبا از ٢ سال پیش ما این کار را در خوزستان شروع کردیم، هر چند پیش‌تر از ما اساتید بزرگتری نیز آغاز به کار کرده بودند. به مدت ٢ سال است که کارگاه ما فعال است و در زمینه آموزش و تولید فعالیت دارد. تا قبل از شروع این کار، خانه دار بودم، اما در همین حال علاقه به فعالیت اقتصادی داشتم تا هم وقت آزاد خود را پر کنم و هم به علایق خود یعنی صنایع دستی مشغول باشم. در سفرهایم به سراسر ایران، ابتدا به سراغ مغازه‌های فروش صنایع دستی می‌رفتم.

شوشتری با اشاره به اینکه هنر میناکاری در اهواز وجود نداشت، بیان کرد: ابتدا این هنر را در همدان و سپس از اساتیدی در اهواز یاد گرفتم. پس از آموزش آن متوجه شدم که می‌تواند شغل خانگی خوبی برای بانوان خانه دار باشد. به همین دلیل نیز به میراث فرهنگی ملاثانی برای توانمند بخشی بانوان روستایی پیشنهاد برگزاری کلاس‌های آموزشی در زمینه میناکاری را ارائه دادیم، پس از برپا داشتن کلاس‌ها طی ۲ ماه، ۲ تن از افراد آموزش دیده به صورت مستقل شروع به کار و آموزش میناکاری کردند.

این میناکار اهوازی اظهار داشت: بعد از آن در اهواز شروع به فعالیت کردیم، یک گروه ۱۰ نفره تشکیل دادیم که در حال حاضر در این کارگاه مشغول به کار هستند و در تولید میناکاری دست دارند. لازم به ذکر است که شروع این کسب و کار بدون حمایت همسر و دخترم امکان پذیر نبود. حمایت مالی، تهیه مواد اولیه شرکت در نمایشگاه‌های مختلف و حمل و نقل تولیدات، همگی به کمک همسرم انجام پذیرفت.

مریم عطار شوشتری در خصوص مشکلات شان تصریح کرد: متاسفانه گاهی از سوی مردم به صنایع دستی بها داده نمی‌شود. طی این ٢ سال فعالیت، با توجه به تجربه مان، برای فروش مسئله داریم. ما کار را انجام می‌دهیم، اما باید منتظر یک نمایشگاه و یا سفارش باشیم تا بتوانیم محصولات خود را به فروش برسانیم.

لازم به ذکر است که عطار شوشتری با ایجاد یه کارگاه میناکاری در خانه ماپار اهواز نه تنها موجب اشتغال خود شده، بلکه اشتغال زایی برای تعدادی دیگر از افراد را در پی داشته است.

اهواز، شهر مینا صبی

شکرالله قاسمی، معاون صنایع دستی اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری و صنایع دستی خوزستان در گفت‌وگو با خبرنگار گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز، با بیان این که ثبت مناطق تولید کننده صنایع دستی یکی از عوامل تاثیرگذار در شناساندن و رونق بخشیدن به گرایش‌های صنایع دستی و ارائه مطلوب این محصولات در بازار‌های داخلی و خارجی است، گفت: یکی از اساسی‌ترین موضوعات اقتصادی در دنیای امروز برندسازی است. ثبت شهر‌ها و روستا‌ها تحت عنوانین صنایع دستی، موجب می‌گردد تا گردشگران برای خرید محصول مورد نظر خود یک شهر را انتخاب کنند و از سر درگمی نجات یابند.

او افزود: ثبت ملی شهر‌ها و روستا‌های صنایع دستی توسعه پایدار را به همراه می‌آورد و مزایای اقتصادی و اجتماعی آن فروش محصولات در سطح ملی و جهانی، رونق کسب و کار هنرمندان و صنعتگران، تبدیل شدن به برند ملی و بین المللی و معرفی زوایای فرهنگی آن جامعه در سطح جهان را در پی دارد.

صابئین مندایی، تولید کنندگان مینا صبی

قاسمی در خصوص مینا صُبّی بیان کرد: این صنعت نوعی محصول از جنس طلا یا نقره است که به صورت دستی با اندازه‌ و کاربرد‌های گوناگون تولید می‌گردد و بخشی از سطوح آن دارای پوشش شیشه‌ای ویژه به نام مینا است. واژه صُبّی برگرفته از صابئین مندایی، اقلیت تولید کننده این دستاورد است. صابئین ساکن در اهواز تنها تولیدکننده این محصول هستند و محصولات آنان با نام مینای صُبّی شهرت جهانی دارد.

معاون صنایع دستی اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری و صنایع دستی خوزستان محصولات مینا صبی را در ۲ گروه زیور آلات و وسایل کاربردی دسته بندی و اظهار داشت: مواد اولیه مینا صُبّی نقره با عیار بالا، طلا ۲۲ عیار، مینای رنگی و مینا سیاه است.

این مقام مسئول تصریح کرد: بر پایه گفته‌های میناکاران صُبّی، سابقه این هنر به بیش از ۱۵۰ سال می‌رسد. اما کار بر روی طلا ۴۰ سال قدمت دارد. هر چند این هنر صنعت در برخی دیگر از شهر‌های خوزرستان نیز وجود داشته، اما تنها در اهواز به حیات خود ادامه داد.

شکرالله قاسمی در پایان اذعان داشت: صنعتگران مینای صبی شامل ۱۰۵ نفر، کارگاه‌های بزرگ مینا صُبّی، ۹ باب و کارگاه‌های کوچک ۴۵ باب هستند.

میناکاری، صنعتی که حاکی از روح لطیف ایرانیان است

 حمایت از صنایع دستی مانند میناکاری هم روحیه، ذوق و هنر لطیف و صلح طلب ایرانیان را به جهان عرضه می کند و هم موجب اشتغال زایی برای مردم می شود، که این موضوع عزم تمامی دستگاه های مربوط را برای گسترش این صنعت می طلبد.

گزارش از ساسان ناصری زاده

«یکی یکدانه» بازار قدیمی دزفول کیست/۲۰۰ضربه برای یک‌لقمه‌نان حلال

دزفول-«استاد احمد» یکی یکدانه بازار قدیمی دزفول است، ۶۰ سال عاشقی کرده و حالا در ۷۱ سالگی همچنان برای یک‌لقمه‌نان حلال بر پیکره نمد ضربه می‌زند، همه حرفش این روزها فراموشی هنر اجدادی‌اش است

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها - رویا رجبی: در گوشه‌ای از بازار تاریخی شهر بر روی چند متر از زمین خدا که هیچ شباهتی به مغازه و کارگاه ندارد، هنر پیرمردی با دستان پینه بسته و لباس‌هایی که بوی کهنگی می‌دهند خودنمایی می‌کند. پیرمردی که ناتوانی‌اش را در پس عشقی چندین ساله پنهان کرده و با تمام قدرت بر روی پشم‌های گره خورده می‌کوبد تا هنر بسازد و با پایبندی به عشقش (نمدمالی) فخر بفروشد.

می‌گویند تنها هنرمند به جای مانده از حرفه نمدمالی در دزفول است. استاد «احمد محمدیان‌نژاد» پیرمرد ۷۱ ساله‌ای که از نوجوانی در کنار پدر خود، هنری را فرا می‌گیرد که از اجدادش برایش به ارث رسیده است.

حال که نزدیک به ۶۰ سال از آن روزهای پر فراز و نشیب می‌گذرد، بازار دیگر شبیه آن روز‌ها نیست و گویا هیچ چیز در آن، رنگ و بوی گذشته را ندارد اما استاد احمد قصه ما همانند‌‌ همان سال‌ها با رادیو خاک گرفته کنج مغازه‌اش بی‌هیچ زیر اندازی، شب و روز‌ها را سر می‌کند. گویی با مغازه‌ای متروکه که رنگ و بوی تاریخ می‌دهد در گذشته مانده است.

مردی که اکنون خود به تنهایی، سنگینی تاریخ یک حرفه و هنر را به دوش می‌کشد و جز از عشق دم نمی‌زند. سقف تخریب شده مغازه‌اش یادگار جنگ تحمیلی است که نشان می‌دهد خمپاره‌ها، موشک‌ها و بمب‌ها هم در مقابل عشق استاد به نمدمالی کم آورده‌اند.

راسته نمدمالان بازار سالهاست که به جز «استاد احمد»، نمدمال دیگری به خود ندیده است. گویی این پیرمرد نمدمالی را به انحصار خود درآورده است؛ اما نه... حرف‌هایش حکایت از یک درد دارد. دردی که بوی فراموشی می‌دهد. دردی که می‌گوید دیگر کسی نیست که به این هنر و صنعت دستی اصیل دزفولی روی بیاورد و استاد را سخت نگران کرده است، نگران روزی که دیگر نباشد و با نبودنش نمدمالی نیز برای همیشه به ورطه فراموشی سپرده شود.

و استاد نمی‌داند این روز‌ها غم تنها بودن و به فراموشی سپرده شدن هنر ۶۰ ساله‌اش را داشته باشد و یا نامهربانی و حمایت نکردن متولیانی که از وظیفه خود تنها سرزدن‌های‌گاه و بی‌گاه و صد البته بی‌نتیجه را یاد گرفته‌اند...

استاد احمد نمدمال در هیاهوی سر و صداهای بازار با خنده‌هایی که گویا قصد فریب رازهای دلش را دارند با یک انرژی مثال زدنی پاسخگوی سوالاتم می‌شود. آنقدر با انرژی و با قدرت حرف می‌زند که اگر چین و چروک‌های بیشمار دست و صورتش نبود آدم در سن و سالش می‌ماند...

* یکی یکدانه بودن در بازار قدیم دزفول چه حسی دارد؟

هم حس خوبی است هم بد. بد از این بابت که کسی کنارم نیست تا کارم را با او شریک شوم و خوب هم از این جهت که با این همه مشکلات پیری، هنوز هم به علاقه‌ام پایبند هستم و تا زمانی که زنده‌ام این هنر را نیز زنده نگه می‌دارم تا حداقل بتوانم پاسخگوی افرادی باشم که برای سوال و تحقیق مراجعه می‌کنند. نمدمالی یک هنر ارزشمند است و گاهی از تهران و سایر استان‌ها نیز برای مصاحبه می‌آیند تا من را که تنها بازمانده این حرفه هستم از نزدیک ببینند.

* از چه زمانی در کارتان تنها شدید؟

پس از دوران جنگ هنوز چند نفر نمدمال در بازار وجود داشت، اما هر کدام از آن‌ها در سال‌های مختلف فوت کردند و تقریبا از آن زمان تاکنون من تنها نمدمال بازار بوده‌ام. هرچند تا حدود ۱۰ سال پیش شاگردانی نیز داشته‌ام اما این افراد یا به خاطر مشکلات و سختی کار قید همراهی را می‌زدند و یا آن‌ها نیز بر اساس تقدیر فوت می‌کردند.

* به نظر شما چرا دیگر کسی به نمد مالی روی نمی‌آورد؟

چون دیگر کسی به خودش زحمت نمی‌دهد این کار پردردسر را انجام دهد. مثلا من همیشه به خاطر وضعیت کاری و موادی که با آن‌ها سر و کار دارم ظاهرم به هم ریخته است. آن موقع نیز کسی کار را سخت نمی‌گرفت اما در این زمانه با توجه به شرایط بد اقتصادی و درآمد پایینی که این حرفه دارد کسی رغبت نمی‌کند خود یا فرزندش را وادار به نمدمالی کند.

* بازار قدیم از گذشته تاکنون چه تفاوت‌هایی کرده است؟

زمان‌های گذشته در بازار قدیم هر کدام از حرفه‌ها، راسته مخصوص خود را داشت. راسته‌هایی از جمله آهنگران، سراج‌ها و راسته نمدمالان هم که تا پل قدیم امتداد داشت اما اکنون با گذشت بیش از نیم قرن که در این مغازه و بازار هستم راسته نمدمالان به طور کلی تغییر کرده و به نوعی به راسته استیل فروشان تبدیل شده است. دیگر راسته‌ها نیز با وجود اینکه هنوز پابرجا هستند اما حس و حال گذشته را ندارند.

* دیدن این همه تغییر برایتان دشوار نیست؟

قطعا همین طور است و خیلی دلم می‌گیرد. چرا که اگر کسی کنارم بود و مانند من نمدمالی می‌کرد انگیزه من نیز بیشتر می‌شد و می‌توانستم حتی با کمک او نمدهای بیشتری را درست کنم. واقعا حیف است که این هنر ارزشمند اینگونه فراموش و نابود شود. من اکنون با تمام توانم کار مردم را راه می‌اندازم اما واقعیت این است که قدرت زیادی برایم نمانده است.

* استقبال مردم برای خرید نمد چگونه است؟

مردم کم و بیش می‌آیند. نمد به دلیل طراحی و نقشه زیبا و کیفیت بالایش همواره مورد توجه مسافران بوده و حتی از تهران و دیگر استان‌ها نیز مراجعه می‌کنند و سفارش می‌دهند اما من به دلیل تنها بودن و شرایط جسمانی‌ام نمی‌توانم تمام سفارش‌ها را بپذیرم چرا که زمان زیادی می‌خواهد. ضمن اینکه جنس کار هم باید تامین شود در حالی که تهیه پشم مناسب زحمت زیادی دارد، بنابراین در طول ماه شاید بتوانم فقط ۵ تا ۶ سفارش را قبول کنم.

* حمایت متولیان این صنعت از جمله میراث فرهنگی شهرستان چگونه است؟

میراث فرهنگی هیچ گونه حمایتی نمی‌کند چه در زمان رئیس قبلی و چه فعلی تاکنون مساعدتی صورت نگرفته است. با وجود اعتراض‌های مکرری که داشته‌ام اما با گذشت ۶۰ سال که در این حرفه مشغول هستم از سوی آن‌ها نه حق الزحمه‌ای دریافت کرده‌ام و نه بیمه هستم. حتی چندی پیش به دلیل بیماری حدود ۸ ماه خانه نشین بودم و با اینکه از میراث فرهنگی استان نیز به عیادتم آمدند و وعده‌هایی دادند اما هیچکدام عملی نشد. تنها کاری که میراث فرهنگی شهرستان انجام داده این است که چند باری به مغازه‌ام سر زده‌اند که این امر دردی از دردهای من دوا نمی‌کند. همین حمایت نکردن‌ها هم باعث شده که نتوانم به افراد جدید برای ورود به این حرفه آموزش دهم.

* پس در واقع فقط عشق است که شما را دراین کار نگه داشته است؟

بله. من در سرما و گرما در این مغازه هستم، شرایط خیلی سخت است اما همیشه خودم را سرحال نشان می‌دهم چون هنوز عاشق کارم هستم، کاری که از اجدادم برایم به ارث رسیده است. لطف خدا نیز باعث شده تا در سن ۷۱ سالگی هنوز هم به کارم ادامه دهم.

* ساخت یک نمد چند روز طول می‌کشد و چه مراحلی دارد؟

در گذشته که شاگرد داشتم ۲ روز طول می‌کشید اما در حال حاضر که تنها هستم و جوان نیستم نمدی شاید قریب به پنج روز طول بکشد. برای ساخت نمد ابتدا عشایر پشم گوسفند می‌آورند، پشم‌های سفید و قرمز و مشکی جداسازی می‌شوند ضمن اینکه پشم مرغوب و نامرغوب نیز جدا می‌شوند. در گذشته با استفاده از کمان پشم‌ها را حلاجی می‌کردیم اما اکنون به کارخانه می‌فرستیم. بعد از حلاجی کردن پشم‌ها، قالب را پهن می‌کنیم و نقش نمد مورد نظر را برروی قالب می‌گذاریم سپس پشم هارا می‌پیچانیم و بااستفاده از آب و ضربه‌های دست و پا دویست ضربه به دو طرف آن می‌زنیم تا نقش جور شود، سپس لبه‌های آن را با استفاده از آب و صابون شسته و ضربه می‌زنیم تا بعد از مدتی نمد آماده شود.

* هزینه فروش هر نمد چقدر است؟

بستگی به جنس، نوع و پشم استفاده شده دارد اما به طور کلی یک نمد استاندارد و تمیز حدود ۳۰۰ هزار تومان به فروش می‌رسد هر چند در چند وقت اخیر حدود یکصد هزار تومان از این میزان نیز برای نرم کردن هر نمد به کارخانه داده می‌شود.

* استفاده از نمد چه فایده‌هایی دارد؟

نمد به خاطر ویژگی‌های خاص خود در تابستان خنک و در زمستان گرم است و در صورتی که به عنوان زیر انداز استفاده شود در درمان درد کمر موثر است. بار‌ها شده برخی نیز برای درمان خار پاشنه به دکتر مراجعه کرده‌اند و نتیجه‌ای نگرفته‌اند اما با استفاده از نمد در کف کفش‌هایشان درمان شده‌اند.

 * آینده این حرفه را چگونه می‌بینید؟

وقتی به این موضوع فکر می‌کنم به شدت ناراحت می‌شوم که بعد از من کسی دیگر در این حرفه و هنر فعالیت نمی‌کند. نمی‌دانم تا کی زنده هستم اما قطعا بعد از من آینده‌ای برای این هنر نخواهد ماند مگر اینکه متولیان به فکر راه چاره‌ای باشند.

عشقی به وسعت یک عمر زندگی

مصاحبه را تمام می‌کنم اما استاد هنوز جملات تکراری را که حین مصاحبه نیز بار‌ها به زبان آورد مجددا زمزمه می‌کند «این هنر از اجدادم به من رسیده است»، «روزگاری این راسته پر بود از مغازه‌های نمد مالی»، «سالهاست که من تنها نمد مال این بازار هستم» و... آنقدر تکرار می‌کند که خودش هم خنده‌اش می‌گیرد از جملات تکراری.

جملات تکراری می‌گوید و نمدی که تقریبا اواخر کارش است را با دستانش مشت می‌کند و می‌زند... نمدی که به گفته خودش، زین اسب بود. در این میان اما من احساس می‌کنم چند دقیقه مصاحبه برای توصیف عشقی ۶۰ ساله کم است و خیلی حرف‌های دیگر باید زده شود اما استاد با خنده می‌گوید «تمام حرف‌ها همین است، بگذار سفارش مردم را آماده کنم».

از مغازه‌اش خارج می‌شوم. مغازه‌ای که شاید در ظاهر ارزشمند‌ترین وسایل موجود در آن چندکیسه پشم و یک کمان پنبه زنی باشد اما عشقی به وسعت یک عمر زندگی را به رخ تمام عابران و نظاره گران این مغازه ساده نمدمالی می‌کشد... و منی که هنوز در عجبم از معجزه این عشق سراسر تنهایی و پایبندی پیرمرد قصه‌مان به هنری که می‌خواهد فقط با وی جادوانه شود.

هشتمین جشنواره ملی گل نرگس بهبهان

هشتمین جشنواره ملی گل نرگس بهبهان دوازدهم الی چهاردهم دی ماه برگزار می شود

به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از اهواز، «سید حکمت الله موسوی» ظهر در کارگروه گردشگری استان که در سالن شهید رجایی استانداری خوزستان برگزار شد، با بیان اینکه محوریت این جلسه برگزاری جشنواره گل نرگس در شهرستان بهبهان است اظهار کرد: این جشنواره برای هشتمین سال متوالی برگزار می شود با این تفاوت که سال های گذشته استانی بود اما امسال این رویداد به صورت ملی از وزارتخانه معرفی شد.

وی با اشاره به اینکه در این جشنواره هشت هزار گل نرگس به آستان قدس رضوی اهدا می شود اذعان داشت: هر ساله هشت هزار گل به امام رضا (ع) تقدیم می شود که امسال هم برنامه ویژه برای این مراسم تبیین شده و تلاش می شود با همکاری صدا و سیما این برنامه پخش مستقیم و پوشش سراسری داشته باشد.

گزارش| کار تمیز فرهنگی در مناطق محروم دزفول + تصویر‌

مسئول کانون پرورش فکری کودک و نوجوان شهرستان دزفول نمونه‌ای از یک کار تمیز و فرهنگی اما بی‌سر وصدا را این روزها در مناطق محروم دزفول رقم زده است.

به گزارش خبرگزاری تسنیم از دزفول، گاهی حرکاتی صورت میگیرد که مانند یک نور و یا شاید مانند یک کورسوی امید باشد در برهوت عدم مطالعه و کتابنخوانی حرکاتی که هر چند شاید با ذرهبین باید دنبال آنها گشت اما وقتی به آن رسیدی باید اتفاقا این قبیل حرکات را بزرگنمایی کنی و این کنشهای خودجوش فرهنگی را زیر چتر و بال حمایت قرار دهی.

در همین حوالی دزفول و در روستاهای این شهرستان که مدتها است فرهیختگان و یا شاید بهتر است عنوان کرد دغدغهمندانی را میتوانی پیدا کنی که برایشان جوشش فرهنگی مهم است؛ برایشان کتاfخوانی مهم است، برایشان نسل آینده مهم است و حاضر هستند هر اقدامی صورت دهند تا ورقی از کتابی خوانده شود و در این باره کودکان و نوجوانان انس بیشتری با کتاب پیدا کنند.

سعیدگل گل مسول کانون پرورش فکری کودک و نوجوان شهرستان دزفول در این باره، اظهار داشت: در حال حاضر کتابخانه سیار روستایی به ارائه خدمات فرهنگی هنری و ادبی به کودکان و نوجوانان در مناطق محروم شهرستان دزفول می‌پردازد.

وی افزود: ناوگان کتابخانه سیار روستایی از سال 94 افتتاح شده بود که با پیگیری‌های انجام شده نوسازی ناوگان کتابخانه سیار روستایی شهرستان دزفول انجام شد.

گل گل با بیان اینکه مطالعه سبب افزایش ظرفیت حافظه می‌شود، افزود: فضاهای فرهنگی بستر پرورش استعدادها در جامعه را فراهم می‌کند.

مسول کانون پرورش فکری کودک و نوجوان شهرستان دزفول، با بیان اینکه نباید از محیط‌های روستایی که فاقد مرکز کتاب هستند غافل شد گفت: این ناوگان اولین کتابخانه سیار روستایی دزفول است.

وی درباره فعالیت‌های کتابخانه سیار گفت: فعالیت‌هایی شامل نقاشی، سفالگری، کتابخوانی، قصه گویی ،نمایش است که توسط مربی فرهنگی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ارائه داده می‌شود.

گل گل با بیان اینکه کتاب‌ها به صورت دوره‌ای در اختیار کودکان و نوجوانان قرار داده می شود، افزود: این کتابخانه بیش از 20دبستان و حدود 1200 دانش آموز را تحت پوشش خود قرار داده

آرامگاه ارامنه آبادان

آبادان شهری در جنوبی ترین نقطه استان خوزستان است. این شهر بندری زیبا که روزی مدرن ترین شهر ایران بوده است، تاریخ کهن و پرفراز و نشیبی دارد. خاراکس اسپاسینو نخستین نامی است که به این شهر نسبت داده شد و این نام به دلیل فرمانروایی سلوکیان بر روی این شهر گذاشته شد. پرات، وهمن اردشیر و آپولونیاتیس نام های پیش از اسلام این شهر هستند و عبادان نامی است که پس از ورود اسلام بر آن نهاده شد.

آبادان یکی از شهرهایی است که مردم آن از گذشته های دور با آغوش باز پذیرای ادیان گوناگون بوده اند، از این رو این شهر از دیرباز مهد مذاهب و ادیان مختلف بوده است. وجود مساجدی مانند مسجد رنگونی ها، کلیسای ارامنه گاراپت مقدس و معابد و حسینیه ها حاکی از این مطلب است که پذیرش مردم آبادان نسبت به ادیان دیگر بسیار زیاد بوده و اقوام مختلف به راحتی در آن سکنی گزیده اند.

ارامنه مهاجر از جمله این اقوام بودند. در واقع شاید به جرات بتوان گفت که آبادان تنها نقطه ای در ایران است که در آن مسجد و کلیسا همسایه هستند. شاید نام کلیسای گاراپت مقدس که یکی از جاذبه های شناخته شده آبادان است برای بسیاری آشنا باشد، اما آرامگاه ارامنه در آبادان کمتر شناخته شده است. با ما همراه باشید تا سری به شهر مردمی بزنیم که نماد همزیستی مسالمت آمیز بوده و با وجود داشتن مذاهب مختلف با صفا و صمیمیت در کنار هم زندگی می کنند. ایران هتل آنلاین با رزرو هتل های آبادان در سفر به آبادان همراه شماست. شما می توانید با رزرو آنلاین هتل پارس کاروانسرا آبادان در این شهر دیدنی اقامت کرده و از تماشای جاذبه های آن بیشتر لذت ببرید.

ارامنه ای که در آبادان سکنی گزیدند، به احتمال قوی در دوره شاه عباس صفوی به آبادان آمده اند و این طور که از شواهد برمی آید آن ها گروهی از ارامنه هستند که برای فرار از کشتار و قتل عام عثمانی ها وارد کشورمان شده و در شهرهایی مانند اهواز، اصفهان، تبریز، همدان، تهران و آبادان سکونت کردند، در واقع آبادان جایی بود که در ظرفیت پذیرش مردمی از اقسی نقاط دنیا را داشت و توانست این همزیستی مسالمت آمیز ادیان و مذاهب گوناگون را به زیباترین شکل به تصویر بکشد. این شهر با آغوش باز فرهنگ های مختلفی را پذیرا شد، فرهنگ هایی که همراه خود آداب و سنن و دین خود را نیز به همراه آورده و با امنیت خاطر به عبادت دین خود پرداخته اند. نمونه بسیار واضح و روشن این امر همسایگی کلیسای ارامنه با مسجد امام موسی کاظم (ع) است. اما در گوشه ای از این شهر مکانی وجود دارد که ارامنه در آن برای همیشه به خواب رفته و به آرامش ابدی پیوسته اند.

این آرامگاه درمنطقه شطیط و در جنوب شرقی آبادان، بالاتر از اروندکنار، در نزدیکی تانک فارم چسبیده به بلوار شهید علی عیسی‌زاده قرار دارد. این آرامگاه در حدود هزار و پانصد متر مربع مساحت دارد و شاید سیصد و بیست مقبره در آن وجود داشته باشد که بیشتر آن ها از جنس سیمان هستند و نام اهل قبور با خط ارمنی روی سنگ قبرها حک شده است. بررسی بقایای یادمان ها این را نشان می دهد که بعد از سال 1360 دیگر کسی در این قبرستان دفن نشده است و روایت ها حاکی از آن هستند که این آرامگاه در حدود سال 1930 احداث شده است، ظاهرا پس از پایان جنگ جهانی تعدادی از ارامنه دور این قبرستان دیوار کشیده و در و اتاقکی برای آن می سازند.

اما از آن جا که مدت هاست دیگر در این آرامگاه پیکری به خاک سپرده نمی شود، کمتر کسی به این جا می آید. با این وجود هنوز هم بیشتر قبرهای بزرگ و سیمانی پابرجا هستند. قدیمی ترین قبری که در آن دیده می شود تاریخ سال 1927 را نشان می دهد و مشخص نیست که چرا سال 1957 بیشترین تعداد فوت شدگان را به خود اختصاص داده است. در آرامگاه ارامنه چندین قبر که متعلق به خارجی هاست دیده می شود، همچنین با این که بیشتر نوشته ها و یادمان ها به زبان ارمنی حک شده اند، یادمان هایی به زبان انگلیسی و عبری نیز در میان آن ها دیده می شود. این آرامگاه سال هاست که همچون خفتگانی که در آن به خواب ابدی فرو رفته اند، در سکوت عمیقی فرو رفته و از آن جا که بندرت کسی در آن دفن می شود به مرور زمان از خاطرها فراموش شده است.

از آبادان و آرامگاه ارامنه گفتیم، اما این شهر زیبا دیدنی های زیادی را در خود جای داده است که موزه آبادان، کلیسای گاراپت مقدس، مسجد رنگونی ها، موزه نفت، بازار ته لنجی ها، بازارهای قدیمی آبادان مانند کویتی ها، پل کابلی، روخانه اروند رود و بهمنشیر و نخلستان های زیبای آبادان از آن جمله هستند.