خوزتوریسم

گزارش تصویری|جشنواره انگور غزاویه

به‌گزارش روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی،گردشگری و صنایع‌دستی خوزستان، شامگاه پنج شنبه ۲۳تیرماه ۱۴۰۱ همزمان با دهه امامت و لایت و شب میلاد باسعادت امام هادی(ع) و در آستانه عیدسعید غدیر، جشنواره انگور غزاویه با استقبال گسترده مردمی و گردشگران و باحضور معاون اقتصادی استاندار، معاون سیاسی اجتماعی استانداری خوزستان،مدیرکل میراث فرهنگی،گردشگری و صنایع دستی خوزستان،فرماندار شهرستان کارون،مدیران جهاد کشاورزی و توسعه نیشکر و صنایع جانبی، جمعی از مدیران استان و شهرستان کارون و باحضور و اجرای برنامه توسط هنرمندان و گروه های هنری اقوام و عشایر استان خوزستان در روستای غزاویه بزرگ برگزار شد.

غزاویه سرزمین تاکستان‌ های همنشین نخلستان

روستای غزاویه بزرگ در ۱۰ کیلومتری اهواز و در شرق رودخانه کارون، سرزمین تاکستان‌های همنشین نخلستان است.

بیشتر مردم در غزاویه کشاورزی می‌کنند و باغ دارند.
محصول تولیدی تاکستان‌های شهرستان کارون، غوره، انگور عسگری و سلطانی می‌باشد و انگور تولیدشده در شهرستان کارون یکی از نوبرانه‌ترین انگورهایی است که در کشور تولید می‌شود

ظرفیت‌ های گردشگری کشاورزی در شهرستان کارون این منطقه را به یکی از قطب‌ های گردشگری پرجاذبه خوزستان تبدیل کرده است.
دو روستای غزاویه کوچک و بزرگ از توابع شهرستان کارون هستند که در شرق رودخانه کارون قرار گرفته اند
غزاویه سرزمین تاکستان‌ های همنشین نخلستان است.

غزاویه در سال ۱۳۸۱ به عنوان روستای نمونه معرفی شد
هر سال برداشت انگور از تاکستان‌ های این روستا از اواخر خرداد ماه تا پایان تیرماه انجام می شود علاوه بر این اطراف روستا را نخلستان‌ های وسیعی در بر گرفته‌ است که قابلیت بیشماری در زمینه گردشگری کشاورزی در خوزستان دارد و نیازمند توجه مسولین به این امر می باشد

مادران ایل؛ ستون زندگی عشایری

زنان عشایر که در گویش ایلیاتی، " زینه " خوانده می شوند، نقش بسیار مهم و برجسته ای در صحنه زندگی ایفا می کنند. به گونه ای که به جرات می توان گفت، ستون مهم زندگی سخت و دشوار عشایر کوچ رو، زنان هستند.

با توجه به فرهنگ زندگی عشایری که چنین نقشی را از دیرباز برای زنان تعریف کرده، کار زنان عشایری به شیوه های مختلف در خدمت رشد و توسعه اقتصاد خانواده قرار می گیرد. نقش پایاپای زنان در پرورش و نگهداری گوسفندان، تهیه و تولید محصولات متنوع دامی، مشارکت فعال در کشاورزی، بافتن قالیچه و گلیم و جاجیم وگبه و ساخت صنایع دستی زیبا، در کنار ایفای نقش همسری و مادری، آنان را به تکیه گاه محکم و استواری برای خانواده تبدیل کرده است

محمد محمدعلی پور

کتُک در بخش چلو شهرستان اندیکا

بخش چلو شهرستان اندیکا بدلیل واقع شدن در میان کوه های سر به فلک کشیده از تنوع آب وهوایی خاصی برخوردار است بطوریکه اختلاف دمای برخی از مناطق این بخش با مرکز استان گاها به ۲۰درجه سانتیگراد میرسد.حدود۲۳ خانواده در این منطقه زندگی میکنند که اکثر آنها به دامپروری مشغول هستند. زندگی مردم در خانه‌هایی سنگ چین شده است که حدود۲۰۰ الی ۳۰۰سال قبل در دل ارتفاعات حفر شده و خبری از برق و لوله کشی آب نیست.

 دختران این خانواده روزانه به چشمه‌ای که در پشت کوهستان قرار دارد رفته و آب می آورند وبرای پخت غذا و در زمستان برای گرم کردن خود از هیزوم های درخت بلوط از دل کوههای مشرف به محل سکونت آنها تهیه میکنند

حالا این دو خانواده به عنوان آخرین بازماندگان در ارتفاعات اندیکا با ادامه زندگی در غارهای تاریک تلاش در حفظ زمین های اجدادی دارند.

میلاد حمادی

نگاهی به آیین از یادرفته باران‌خواهی ایل بختیاری در ایذه

ایسنا/خوزستان یک کارشناس ارشد پژوهش هنر می‌گوید: باران‌خواهی یکی از رسوم کهن و آیین سنتی مردم ایران است که در برخی از مناطق کشور اجرا می‌شود.

مرجان نوروزی‌زاده در گفت‌وگو با ایسنا‏ گفت: ایذه از جمله مناطقی است که در گذشته به صورت گسترده آیین باران‌خواهی توسط مردمان بومی آن برگزار می‌شد؛ رسمی که قدمتش به هزاران سال قبل برمی‌گردد و نمی‌توان با قطعیت تاریخ خاصی را برای آن مشخص کرد اما صرفا با تطبیق المان‌ها و کاراکترهای موجود در «نقش‌برجسته‌های کول فره» قابل ردیابی و حدس و گمان است.

وی با اشاره به یکی از کهن‌ترین آیین‌های از یاد رفته تحت عنوان آیین «باران‌خواهی» ایل بختیاری در منطقه ایذه خاطرنشان کرد: بنا بر نیاز و خواسته مردمان این سرزمین، نگرانی از خشکسالی، از بین رفتن محصولات کشاورزی و چراگاه‌ها، اجرای آیین باران‌خواهی را به یکی از ملزومات اساسی آنها تبدیل کرده است. یکی از مشکلات اساسی انسان دیروز و حتی جوامع امروز تأمین آب است بنابراین آنان مراسم‌هایی براساس اعتقادات خود‏ که سال‌های متمادی سینه به سینه چرخیده تا به نسل امروز رسیده اجرا می‌کردند. ارزش حیاتی باران برای کشاورزان و دامداران سبب شده است که همیشه چشم به آسمان بدوزند و در انتظار آمدن ابرهای باران‌زا باشند و در هنگام خشکسالی همین امر موجب برگزاری مراسمی برای طلب و تمنای باران می‌شد اما به مرور زمان رنگ باخته و به فراموشی سپرده شده است. ا

این کارشناس ارشد پژوهش هنر گفت: برپایی این آیین در گذشته و حال مستلزم به کارگیری ژست‌ها، واژگان مشخص، از بر خواندن متن‌های ثابت، اجرای موسیقی، خواندن آواز یا اجرای رقص، دسته‌روی، به‌کارگیری اشیای ویژه، قربانی کردن و دریافت هدیه است. اجرای آیین‌های باران‌خواهی، کم‌وبیش چنین مواردی را دربرمی‌گیرد. در نگاهی جامع‌تر، دو مراسم مهم در ایذه وجود داشته که از جمله این آیین‌ها مراسم «کَله کوسه» و آیین «سنگ باران‌زا شاه اَلبَرز» را می‌توان نام برد.

وی بیان کرد: در اجرای آیین کَله کوسه یک نفر به عنوان کوسه انتخاب می‌شد. کوسه نمادی از عدم باروری بود. کسی که مو و ریش نداشته باشد. ریش و مو نمودی از رویش است (همان گونه که در ادبیات عامه به مو و سبیل که نشانه‌هایی از پایبندی به قول و وعده بوده است.) از آنجا که کوسه فاقد این نشانه‌ها بود مورد تقبیح قرار می‌گرفت. او کلاه نمدی (شب کلاه) و دو لنگه گیوه را به عنوان شاخ در دو طرف آن می‌بست و زنگوله‌ای به گردن آویزان می‌کرد.

نوروزی‌زاده ادامه داد: جارو را به عنوان دُم به خود می‌بست، یک کوردینی می‌پوشید، با ادا و اطوار خاصی می‌پرید و در کوچه‌ها و فضای روستا راه می‌رفت، بچه‌ها به دنبال او و شعر هارهارهارونک/ خدا بزن بارونک گندم‌ها زیر خاکن/ از تشنگی هلاکن سر می‌دادند. البته این شعر در بین اقوام مختلف با گویش متفاوت خوانده می‌شود امادر ساختار معنایی همان مفهوم را دارد.

گزارش کامل در ادامه نوشته

گردشگری با لذت طعم‌های ناشناخته در خوزستان

امروزه تجربه طعم غذاهای مناطق مختلف به یکی از انگیزه‌های مهم گردشگری تبدیل شده و سالانه درآمدی در حدود ۲۰۰میلیارد دلاری دارد.

بررسی‌ها نشان می‌دهد بیش از ۵۰درصد گردشگران تمایل دارند تجربه انواع مواد غذایی ناشناخته و بومی مناطق هدف سفر خود را به‌‌عنوان بخشی از برنامه سفر بگنجانند. این افراد ترجیح می‌دهند سفر آن‌ها با لذت چشیدن غذاهای متفاوت و ناشناخته مناطقی که به آن سفر می‌کنند همراه باشد. ویژگی خاص گردشگری غذایی این است که غذای بومی و تجربه غذاهای مختص هر منطقه، اقلیم و قوم، آن منطقه را منحصربه‌فرد می‌کند و نمی‌توان آن را در دیگر مقاصد تجربه کرد.

آمارها حاکی از آن است که به ازای هر یک شغل مستقیم در بخش شیرینی و سوغات، دو شغل غیرمستقیم ایجاد می‌شود و کشورهای بسیاری توانسته‌اند با استفاده از جذابیت و مطرح کردن غذاهای ملی و بومی خود، پای گردشگران فراوان را به کشورهای خود باز کنند.

با گسترش گردشگری غذا می‌توان به بخش‌های مختلف فعال در حوزه غذا و به‌ویژه جوامع روستایی و عشایر کمک کنیم تا آسیب‌های مختلف اقتصادی را جبران کنند؛ در عین حال، این نوع گردشگری باتوجه به آورده مالی به این مناطق ممکن است، راهکاری برای جلوگیری از مهاجرت مردم به شهرها و کمک به حفظ خرده‌فرهنگ‌های بومی باشد.

با برنامه‌ریزی‌های اصولی و بلندمدت در زمینه گردشگری غذایی می‌توان فرهنگ ‌و پیشینه تاریخی خود را برای جهانگردان و گردشگران به نمایش گذارد و همزمان با آن به یکی از صنایع روزآمد ارزآوری در دنیا ورود کرد؛ با گسترش گردشگری غذایی در ایران بسیاری از اصناف مرتبط با غذا و خوراکی نیز می‌توانند به شکل مطلوب به فعالیت خود ادامه دهند.

گزارش کامل در ادامه نوشته

لنج‌سازی در هندیجان

دانش سنتی لنج‌سازی و دریانوردی در خلیج‌فارس در سال ۱۳۸۸ به ثبت ملی و در سال ۲۰۱۱ میلادی به عنوان هشتمین میراث ناملموس ایران در اجلاس اندونزی سازمان یونسکو به نام استان‌های خوزستان، هرمزگان و بوشهر به ثبت رسید.

لنج، گونه‌ای از کشتی کوچک یا قایق بزرگ باری و مسافری است که در خلیج‌پارس، دریای عمان و اقیانوس هند ازدیرباز تا کنون دیده می‌شود. پیشینه دریانوردی و لنج‌سازی در خلیج پارس به هزاران سال پیش برمی‌گردد. کهن‌ترین سند دریانوردی ایرانیان دراین حوزه، مُهری است که در چغامیش دزفول به‌دست آمده و تاریخ آن به ۵هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. این مُهر گِلین، یک کشتی را با سرنشینانش نشان می‌دهد که یک سردار پیروز ایرانی، بازگشته از جنگ، نشسته و اسیران زانوزده در جلوی او دیده می‌شوند. بنابراین صنعت لنج‌سازی در ایران از پیشینه‌ای کهن برخوردار است و ایرانیان باستان از پیشگامان دریانوردی و لنج‌سازی در جهان از گذشته تاکنون بوده‌اند. لنج‌سازی یکی از صنایع بومی مردم کرانه خلیج‌پارس محسوب می‌‎شود. واژه «لنج» در مناطق دیگر ایران بسته به تلفظ آن مناطق، گاهی با کسر لام نیز تلفظ می‌شود.

ساخت لنج

امروزه، روی کارآمدن فن‌آوری‌های جدید و وجود نظریه‌هایی مبنی بر استفاده نکردن از چوب به دلیل حفظ و مراقبت از جنگل‌ها و محیط‌زیست طبیعی، سبب شده است تا کارگاه‌های صنعتی جایگرین کارگاه‌های سنتی شوند و لنج‌های چوبی جای خود را به مواد فایبرگلاس ارزان‌قیمت‌تر بدهند؛ موضوعی که باعث شده است تا ساخت لنج‌های چوبی متوقف و کارگاه‌ها در نبود مواد تولیدی به مرمت لنج‌های قدیمی بپردازند. اما با وجود این، دانش ساخت و استفاده و تعمیر لنج‌های چوبی تا به امروز در بخش‌های جنوبی ایران و در کرانه خلیج‌پارس هنوز زنده و پویا باقی مانده است. مراکز اصلی لنج‌سازی در جنوب ایران، شهرهای آبادان، خرمشهر، چوئبده، هندیجان، بندرکنگ و شیف و بنادر کوچک و بزرگ دیگری هستند که در تداوم حیات این صنعت بومی نقشی اساسی تاکنون ایفا کرده‌اند.

مهم‌ترین و اصلی‌ترین چوب در ساخت لنج، چوب ساج است که در گذشته از هندوستان وارد می‌شد. در کنار این نوع، انواع دیگری از چوب نیز کاربرد داشت. امروزه برای مرمت لنج‌های قدیمی، به دلیل‌ وارد نشدن چوب ساج از هندوستان از چوب اوکالیپتوس و چوب گردو که در داخل کشور است استفاده می‌شود.

عمر مفید لنج بین ۵۰ تا ۱۰۰ سال است که در صورت استفاده درست و نگهداری از آن، یک لنج تا صدسال نیز قابل استفاده است. امروزه‌روز، باتوجه به روی‌آوری دریانوردان به استفاده از لنج‌های فایبرگلاس در مقایسه با نوع چوبی آن، علاوه بر محدودیت‌هایی که در استفاده از چوب درختان و مراقبت از نابودی جنگل‌ها و گرانی صنعت چوب وجود دارد، دلایل دیگری را نیز می‌توان درعدم استفاده از چوب برشمرد. لنج‌های جدید فایبر گلاس در مقایسه با نوع چوبی، تفاوت‌ها و شاید مزیت‌هایی دارند که دریانوردان را به استفاده از آن‌ها ترغیب می‌کند. پرهزینه بودن ساخت و نگهداری لنج‌های چوبی و نیز خرابی بالا و ایمنی پایین آن‌ها، محبوبیت بیشتر لنج‌های فایبرگلاس را به‌دنبال داشته است؛ این نکته را نیز باید مد نظر داشت که با وجودی که عمر لنج‌های فایبر گلاس کمتر است و هوای درون آن‌ها در تابستان بسیار گرم می‌شود، اما لنج‌های چوبی از هوای بهتر و مطبوع‌تری برخوردار هستند ولی باز هم به‌دلایل ایمنی بیشتر و هزینه کمتر، تمایل بیشتری به استفاده از لنج فایبرگلاس وجود دارد.

لنج‌سازی در هندیجان

ورود دانش لنج‌سازی به هندیجان به بعد از شروع جنگ تحمیلی و آمدن مهاجران آبادانی که به صنعت لنج‌سازی مشغول بودند بازمی‌گردد. افرادی که به کار ساخت و تعمیر لنج اشتغال دارند «گَلاف» نامیده می‌شوند. گلاف‌ها عموماً از طایفه بحرانی هستند و این دانش از پدر به پسر در این طایفه به ارث رسیده است. پیش از ورود لنج‌سازان آبادانی، گلاف‌های بومی هندیجان فقط به کار تعمیر و بازسازی لنج می‌پرداختند ولی ساخت لنج و ایجاد کارگاه‌های لنج‌سازی، به صورت گسترده توسط این دسته از مهاجران در هندیجان به وجود آمده است.

مرحوم حاج فالح و حاج هادی بحرانی اولین کارگاه‌های لنج‌سازی را در هندیجان تأسیس کردند؛ دو کارگاه یکی به نام «چاله‌گود» در مسیر بندر سجافی و دیگری به نام «برزوباد» در هندیجان جنوبی در دهه شصت فعالیت خود را آغاز کردند. کارگاه چاله گود در حاشیه رودخانه ساخته شده بود و توسط یک دستکند مصنوعی که به گود معروف بوده، روزانه لنج‌های بی‌شماری را رفع نقص و تعمیر می‌کرد.

گلاف‌کاران به منظور تعمیر، لنج را در این دستکند قرار می‌دادند، به گونه‌ای که فقط قسمت پایین آن در آب قرار می‌گرفت تا بدین روش بازگشت آن پس از طی دوران تعمیر به رودخانه با سهولت بیشتری صورت گیرد؛ علاوه براین کارگاه‌ها، مراکز دیگری هم برای تعمیر و یا شستشوی لنج در حاشیه رودخانه وجود داشت که یکی در ابتدای چم‌شعبان، یکی در مسیر امامزاده میررحمان و دیگری کارگاه خزعل در ۲۰ کیلومتری بندر سجافی قرار داشتند.

به دلیل منسوخ شدن ساخت لنج چوبی، در محل این کارگاه‌های قدیمی امروزه هیچ فعالیتی صورت نمی‌گیرد و کارگاه جدید لنج در هندیجان در محلی دیگر در مسیر بندر سجافی در نزدیکی گمرک در سال ۱۳۸۷ تأسیس شده که فقط تعمیر و بازسازی لنج‌های قدیمی در آن صورت می‌گیرد. از دوران شکوه لنج‌ها در هندیجان در حال حاضر، فقط تعدادی کمتر از ۱۰ عدد لنج چوبی باقی مانده است که قدمتی بین ۴۰ تا۶۰ سال دارند.

به‌دلیل از رونق افتادن لنج‌های چوبی، شغل گلافی نیز به سردی نشسته است. از همین روی و از آنجایی که این شغل که در طایفه بحرانی موروثی بوده و جوان‌ها نیز شغل پدر را ادامه می‌دادند، در روزگار افول هنر گلافی به دلیل‌عدم کارایی آن، جوان‌ها علاقه‌ای به آموزش و یادگیری و ادامه آن ندارند و بر تعداد گلاف‌ها نه تنها افزوده نمی‌شود بلکه با درگذشت پیشکسوتان این حرفه، افراد جدیدی جایگزین آن‌ها نمی‌شوند. از آن جمعیت گلاف‌ها که در گذشته به ساخت لنج می‌پرداختند اکنون حدود ۲۰ نفر باقی مانده‌اند که آنان نیز فقط به کار تعمیر و مرمت لنج‌های قدیمی مشغول هستند.

در سال‌های اخیر، لنج‌سازی هندیجان با نام شناورسازان صنعت و دریا به مدیریت برادران رحمانی، تنها مرکز تعمیر لنج در بین شهرهای هندیجان، دیلم و گناوه است و همه گلاف‌ها به صورت روزمزد و طبق توافق با صاحب لنج با هدف دریافت دستمزد، در این محل به تعمیر آن‌ها مشغول هستند. ولی به‌تازگی در شهرستان دیلم یک کارگاه لنج‌سازی درحال تأسیس است.

تعدادی از گلاف‌هایی که هنوز در این حرفه فعالیت می‌کنند عبارتند از: تریاک بحرانی، نجم بحرانی، احمد بحرانی، امیر بحرانی، علی بحرانی، حسین بحرانی، رزاق بحرانی و عبدالحسین بحرانی.

این نکته را نیز باید گفت که در گذشته به دلیل‌عدم وجود دستگاه‌های مکانیزه، موقعیت‌سنجی آب رودخانه در تعمیر لنج نقش مهمی داشته است. از آنجا که رودخانه زهره به دریای آزاد می‌ریزد امواج جزر و مدی دریا به رودخانه وارد می‌شود و جزر و مد آب دریا که در زمان‌های مشخصی در هر ماه اتفاق می‌افتد در بالا و پایین رفتن تراز سطح آب رودخانه تأثیرگذار است و از این پدیده طبیعی برای بالا آوردن لنج و قرار دادن آن در ساحل بهره می‌بردند. لنج با بالا آمدن آب به ساحل وارد می‌شد و در فاصله زمانی مشخص تا پایین رفتن آب، لنج را تعمیر کرده و با پایین رفتن آب به رودخانه باز می‌گردانند. ولی گلاف‌ها امروزه باوجود دستگاه‌های مکانیزه برای جابجایی و بالا و پایین بردن لنج‌ها نیازی ندارند تا در انتظار بالا و پایین رفتن آب رودخانه و دریا بمانند.

تراز سطح آب رودخانه در روزهای مختلف ماه عبارت است از: از روز ۱۱ تا ۲۰هر ماه، تراز سطح آب هر روز ۴۰ سانتی متر بالا می‌رود، از ۲۱ تا ۲۶ پایین، ۲۶تا ۴ ماه بعد بالا و از ۴ تا ۱۱ پایین می‌آید؛ گرچه این زمان‌بندی، اکنون با وجود تغییرات مدیریتی در حوزه آب‌ها و رودخانه‌ها و سایر عوامل انسانی متعدد مانند ایجاد سدها دستخوش تغییر شده است.

* گزارش از اکرم ندیمی‌پور، کارشناس باستان‌شناسی و رئیس اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی هندیجان

آغاز کوچ عشایر - خوزستان

این روزها جاده‌ها و ایلراه های کوهستانی و پرپیچ و خم استان خوزستان و  چهارمحال و بختیاری میزبان عشایری است که از گرمای سوزان قشلاق بی تاب شده و به خنکای سرزمین‌های ییلاقی خود پناه آورده اند.

بهار، موسم کوچ ایل بزرگ بختیاری یکی از بزرگترین طوایف عشایر کشور است. بختیاری‌ها از پاییز به سمت سرزمین‌های قشلاقی خود در استان خوزستان کوچ می‌کنند و در بهار هر سال به ییلاق خود در استان چهارمحال و بختیاری باز می‌گردند.

هریک از این طوایف از ایل راه‌هایی استفاده می‌کنند که از نیاکان خود یاد گرفته‌اند.

تا دهه‌های پیش عشایر به همراه اعضای خانواده و احشام و دام‌های خود از مسیرهای صعب‌العبور کوهستانی و رودهای خروشان عبور می‌کردند که این سفر ممکن بود بیش از یک ماه طول بکشد، اما امروزه تعداد قابل توجهی از عشایر کوچ ماشینی را انتخاب کرده‌اند. هرچند هنوز هم برخی رنج کوچ را به جان خریده و با پای پیاده این مسیرهای دشوار را طی می‌کنند.

بعضی از عشایر با پای پیاده و به روش سنتی از ایلراههای باستانی به سمت ییلاق میروند و برخی دیگر با کامیون و خودرو به روش ماشینی به ییلاق کوچ مینمایند .

عکس میلاد حمادی /تسنیم

گرگیعان آیینی جهت نشاط اجتماعی

باسم حمادی: احساس شادی و نشاط یکی از ضروری ترین خواسته های فطری و نیاز روانی انسان به شمار می رود و به دلیل تاثیرات عمده برسالم سازی و بهسازی جامعه، امروزه بسیاری از ملل در صدد ایجاد یک جامعه سالم و با نشاط هستند و از آنجایی که شادی همواره با خرسندی، خوش بینی، امید و اعتماد همراه است، میتواند نقش تسریع کننده ای در فرآیند توسعه جامعه داشته باشد. 

امـروزه پیـشرفت هـر جامعـه در گـرو اسـتفاده بهینه از نیروی انسانی آن جامعه است و  مهم ترین اصل در حوزه ی مدیریت منـابع انسانی، شادی و نشاط انسان هاست، وانـسان بـا نـشاط، انـسانی کـارا، مبتکر، مولد و سازنده است و همین اعمال مثبت به سلامت فیزیکی و روانی او نیـز کمـک می کند

احساس امنیت، اعتماد اجتماعی، دینداری، احساس محرومیت و سن تاثیر معنی داری بر میزان نشاط اجتماعی دارند.با توجه به وجود رابطه ی مثبت بین دینداری و نشاط ، اجرای طرح و برنامه های متنوع توسط نهاد های متولی مانند میراث فرهنگی و گردشگری، فرهنگ و ارشاد اسلامی وشهرداری ها و مساجد برای اقـشار مختلف جامعه با هدف ترویج و تقویت فرهنگ دینی امری ضروری می باشد.

بدیهی است که  این کار دارای پیامدهایی همچون تقویـت و ارتقـای روحیـه ی نـشاط و شادابی در بین افراد جامعه است؛ پیـشنهاد مـی گـردد نهادهای پیشگفته بـا همکاری سازمان صدا و سیما در جهت تقویت احـساس همبـستگی اجتمـاعی میـان افـراد مختلف جامعه تلاش کنند تا بدین وسیله بتوان میـزان اعتمـاد را افزایش و در نهایت در جهت ارتقای سطح نشاط عمل نمود

همه ساله همزمان با میلاد امام حسن مجتبی(ع) مراسم آیینی و کهن گرگیعان برگزار می‌شود. گرگیعان یا قرقیعان نام یک آیین سنتی رایج بین مردم عرب استان خوزستان، هرمزگان، بوشهر وکشورهای عربی نظیر عراق ودیگر کشورها است که در نیمه ماه رمضان توسط کودکان اجرا می‌شود. به جرأت می توان گفت که جشن گرگیعان بزرگترین جشن کودکانه کشور می باشد. کودکان با پوشیدن لباس های ستتی پسرانه ودخترانه خاص گرگیعان، به خانه های مختلف می روند واشعار خاصی(مانند گرگیعان وگرگیعان الله ایخلی الرضعان-ماجینا یا ماجینا حلی الچیس وانطینا) که جنبه دعا دارند می خوانند ودر مقابل آن از صاحب خانه شیرینی می گیرند.مردم بر این باورند که دعایی که کودکان می کنند بخاطر معصوم بودنشان مستجاب می شود.

این آیین که در فهرست میراث معنوی کشور ثبت گردیده است همراه با تزریق شادی در لایه های مختلف جامعه در قالب امیزه های دینی می باشدودر واقع با برگزاری رویدادهای این چنینی علاوه بر اینکه روحیه مذهبی و دینداری را در جامعه تقویت می کند بعنوان یک رویداد نشاط افرین شاد و جذاب مورد اقبال عمومی در داخل و خارج از استان قرار گرفته است.و می توان بعنوان یک رویداد سالانه ِمحل اجرای آن را به مقصدی برای گردشگران تبدیل نماید.و از این مسیر گردشگری رویداد را در استان پرجاذبه خوزستان رونق بدهیم

قلیه ماهی، غذایی لذیذ از دل دریا

قلیه ماهی یکی از غذاهای لذیذ و به نام استان خوزستان است.

به گزارش خبرگزاری صداوسیما؛ مرکز خوزستان، خوزستان در جنوب کشور قرار دارد و به دلیل همجواری با دریا، از ماهی زیاد استفاده می‌شود و به دلیل اینکه ماهی از لحاظ غذایی برای بدن بسیار مفید است و از بیماری‌های متعدد و شایع از جمله؛ بیماری‌های قلبی، فشار خون، بیماری‌های مغزی، تجمع پلاکت و نامنظم بودن ضربان قلب جلوگیری می‌کند، طرفداران زیادی دارد.

همچنین به دلیل دارا بودن پروتئین، کلسیم، فسفر، آهن، امگا۳، مس، املاح معدنی و ویتامین‌های آ، ب و د و البته چربی کم، غذا‌های مختلفی با ماهی در جنوب کشور و به ویژه خوزستان پخته می‌شود که از معروف‌ترین آن‌ها قلیه ماهی است.

قلیه ماهی، یک غذای سنتی و نوعی خورشت است، به همین دلیل همراه پلو سرو می‌شود.

خوزستانی‌ها برای تهیه این غذای خوشمزه و لذیذ از ماهی، رب انار (یا گوجه)، پیاز، نمک و فلفل، روغن، زردچوبه، سیر، تمبر هندی و سبزی قلیه یعنی گشنیز و شنبلیله استفاده می‌کنند.

اگر می‌خواهید قلیه ماهی درست کنید، باید این سبزی‌ها را پس از شستن و ریز کردن، به اندازه‌ای که سبزی تیره شود با روغن سرخ کنید، زیرا هرچه سبزی بیشتر سرخ شود، غذا نیز خوشرنگ‌تر و خوش طعم‌تر خواهد شد.

سپس در قابلمه‌ای دیگر مقداری آب را با تمرهندی مخلوط می‌کنیم، فیله‌های ماهی به ترکیبی از نمک، فلفل سیاه، زردچوبه آغشته کرده و صبر می‌کنیم تا طعم دار شوند، از طرفی دیگر پیاز و سیر را در قابلمه‌ای با حرارت ملایم با روغن تفت می‌دهیم و پس از آنکه نمک، فلفل سیاه و زردچوبه اضافه کردیم، رب گوجه یا رب انار و سپس سبزی‌ها را اضافه می‌کنیم.

پس از اینکه ماهی‌ها را در ماهیتابه با روغن سرخ کردیم، به خورشت اضافه کرده و اجازه می‌دهیم ۴۵ دقیقه تا یک ساعت با حرارت ملایم پخته شده و جا بیفتد، پس از گذشت این مراحل قلیه ماهی جنوبی آماده است و می‌توان آن را با برنج سرو کرد.