خوزتوریسم

طبیعت جاده‌های شمال شرق خوزستان

جاده‌های شمال شرق استان خوزستان از ابتدای جاده دزپارت( ایذه - چهارمحال بختیاری) مملو از تصاویری است که هر گردشگری را مجذوب خود می‌کند. جنگل‌های بلوط، کوه‌های سربه‌هم‌آورده، پوشش گیاهی خاص و آسمان آبی و در بسیاری مواقع بارانی، از شناخته‌شده‌ترین حال و هوای طبیعت جاده‌های شمال شرق خوزستان از پائیز تا اواخر بهار است.

عکس : سپیده سلمان وردی

مزرعه گل شب‌بو در شهرستان حمیدیه

کشت گل در شهرستان حمیدیه بین ماه‌ شهریور تا آبان‌ انجام می‌شود و برداشت گل نیز از دی‌ماه تا فروردین سال بعد ادامه خواهد داشت. گل شب‌بو، گل همیشه بهار و گل زنبق در این شهرستان کشت و برداشت می‌شود.

آلودگی زیست محیطی رود کارون خطری برای سلامت مردم اهواز

کلانشهر اهواز نیز همچون برخی شهر‌های استان خوزستان از وجود آلودگی‌های زیست محیطی مانند آلودگی هوا و همینطور آلودگی آب رودخانه کارون رنج می‌برند و شهر اهواز همچنان مورد بی توجهی و بی مهری مسئولین استانی است. علیرغم اهمیت فوق العاده رود کارون بر کشاورزی، گردشگری و محیط زیست شهر، بی توجهی گسترده‌ای به سلامت و امکانات آن می‌شود. ورود فاضلاب بیمارستانی و کارخانه‌ای به رودخانه، تخلیه نخاله‌های ساختمانی، در کنار رودخانه، عدم رسیدگی به امکانات تفریحی و گردشگری و تخریب گسترده بخش ساحلی اهواز، و ساخت ساز غیر مجاز و، عدم لایروبی مداوم و عدم تخصیص بودجه مناسب و بی توجهی به رود کارون باعث شده است که یکی از مهمترین جذابیت‌های گردشگری اهواز که می‌تواند یکی از زیباترین بخش‌های اهواز جهت تفریح و سلامت روانی جامعه شود به مکانی آلوده، ویرانه و محل تخلیه فاضلاب تبدیل شود. بزرگ‌ترین رودخانه کشور و شریان حیاتی خوزستان که نیمی از آبدهی اش را هم از دست داده، و اکنون نهری متعفن است. رودخانه کارون، آلوده‌ترین رودخانه استان خوزستان از نظر ورود فاضلاب شهری است.

عکس: فاطمه رحیماویان /باشگاه خبرنگاران جوان

برداشت شلتوک برنج از مزارع خوزستان

برداشت محصول شلتوک برنج از مزارع روستای بهر شهرستان کارون در استان خوزستان آغاز شده است.

تماشای یک پرنده خاص به طور طبیعی و دیدن رفتار خاص آن، برای علاقمندان حیات وحش و طبیعت هیجان زیادی دارد.

در فصل برداشت شلتوک برنج گاوچرانک‌ها که از خانواده پرندگان حواصیل هستند، در مزارع برنج به زیادی دیده می‌شوند و در هنگام برداشت ملخ‌هایی را که در مرزعه هستند شکار می‌کنند که این اتفاق صحنه‌هایی زیبا از طبیعت را به ارمغان می‌آورد.

گاوچِرانَک، نوعی حواصیل ساکن آسیا، آفریقا و اروپا است که توانسته به راحتی در دیگر سامان‌های جهان نیز ساکن شود. گاوچرانک از راستهٔ پلیکان‌سانان و خانواده حواصیلان است. از سال ۲۰۰۸ حواصیلان از راسته لکلکیان جدا شده و جز پلیکانان یا سقا مرغان محسوب می‌شوند

طبیعت روستای گردشگری شیوند

روستای گردشگری شیوند در نزدیکی دریاچه سد کارون سه قرار دارد. این روستا با برخورداری از آب و هوای معتدل و .جایی که صدای دلپذیر آب‌و‌هوای پاک و کوهستانی، روح و جسم شما را جانی دوباره می‌بخشد در چهار فصل موقعیت مناسبی را برای طبیعت گردان فراهم کرده است

طبیعت بکر و دلپذیر شیوند، باعث شده تا افراد بیشماری به این منطقه سفر کنند تا از آرامش و زیبایی های آن لذت ببرند. در این روستا می توانید از گردش در جنگل های سرسبز و آبشارهای زیبا لذت برده و از آب و هوای پاک و طبیعت زیبای آن بهره مند شوید.

.

عکس:ایکنا

دشت سوسن

دشت سوسن یکی از جاذبه‌های طبیعی استان خوزستان است که در ۳۵ کیلومتری شمال غربی شهرستان ایذه قرار دارد.

این دشت یکی از گذرگاه‌های رودخانه خروشان کارون است و توسط این رود به دو بخش شرقی و غربی تقسیم می‌شود. در واقع عبور رود کارون از میان دشت سوسن، موجب پیدایش اراضی حاصلخیز در این ناحیه شده است.

جریان رودخانه کارون ، ارتفاعات سرسبز و جاذبه‌های تاریخی ، دشت سوسن را به نگین انگشتری خوزستان تبدیل کرده است.

دشت تماشایی و سحرانگیز سوسن ، در فاصله ۳۷ کیلومتری شهر ایذه از زیباترین مناطق طبیعی استان خوزستان است

جریان رود کارون ، وجود چشمه‌های آب، تپه‌ها و ارتفاعات سرسبز، گونه‌های مختلف گیاهی از جمله درختان انار، بلوط، انجیر، بابونه، گل‌های نرگس و شقایق ، جاذبه‌های تاریخی و روستا‌های تماشایی دشت ، سوسن را به نگین انگشتری خوزستان تبدیل کرده است.

در سوسن، رود خروشان کارون با عبور خود سرسبزی ، پرآبی و حاصلخیزی را به این دشت هدیه بخشیده و آن را به دو بخش سوسن غربی و سوسن شرقی تقسیم کرده است که هر یک از آن‌ها زیبایی و طبیعت بکر خود را دارد.

در این دشت روستا‌های پلکانی و با معماری سنتی وجود دارد که برای رسیدن به آن‌ها باید از رود با قایق عبور کنید .

مردمان روستا‌های دشت سوسن بختیاری‌های مهربان و خون‌گرمی هستند که به دام‌پروری و کشاورزی مشغول هستند و محصولاتی، چون برنج کشت می‌کنند.

طبیعت بازفت

بخش بازفت در فاصله ۱۹۰ کیلومتری شهرکرد مرکز استان چهارمحال و بختیاری قرار دارد که همیشه به ویژه در فصل بهار به علت طبیعت زیبا و سحرآمیزش مورد توجه گردشگران و مسافران بوده است. این شهر در درهٔ بازفت‌پایین و در محیطی سرسبز و پُر از درختانِ بلوطِ زاگرس جای دارد. این منطقه زیبا به دو بخش بالا و پایین تقسیم میشود که بازفت بالا در همجواری با استان خوزستان قرار دارد. پوشش گیاهی بازفت عموماُ از درختان بلوط و گردو است و همچنین بسیاری از گیاهان دارویی در این منطقه وجود دارد که سهم بسزایی در جذب گردشگر ایفا میکند.

عکاس: رضا کامران سامانی

تَشکوه، اژدهایی که قرن هاست دامان زاگرس را می سوزاند/ آتش یا پدیده ژئوتوریسمی

وارد خوزستان که می شوید، آدرس های گردشگری بسیاری پیش روی شماست. یکی از جاذبه هایی که باید در ورود به این استان سراغ آن را از بلدهای محلی گرفت، تشکوه در رامهرمز است.

بهنام رضایی مالمیر، کارشناس ارشد تاریخ ایران در یادداشتی نوشت: خوزستان کم جاذبه ندارد. جاذبه هایی که هر کدام از آنها با خود گفته ها و ناگفته های بسیاری به همراه دارند. می گویند استان خوزستان، ایران کوچک است. سرزمینی که هم برف دارد، هم صحرا. اقلیمی که دریا، رود، خشکی، کوه، جنگل، تالاب، گرما و سرما و هرآنچه باید را در کالبد این اقلیم جمع آورده اند و نام این سرزمین منحصر به فرد را خوزستان گذاشته اند.

در خوزستان جدای از بخش تاریخ و میراث فرهنگی، جاذبه هایی رمزآلود دیگری نیز در حوزه تاریخ طبیعی وجود دارد که بسیاری از آنها شناخته و بخشی دیگر نیاز به معرفی بیشتر دارند. یکی از این جاذبه های رمزآلودی که بایدسراغ آن را از بلدهای محلی خوزستان گرفت، تشکوه در رامهرمز است.

برای دیدن این جاذبه طبیعی باید ابتدا به رامهرمز رفت و از آنجا در امتداد روستای ماماتین در جاده رامهرمز به سمت رودزرد سراغ این روستا را از بلدهای محلی گرفت. دقیقتر اینکه تشکوه در مسیر خدیجه و ماماتین، بعد از روستای گنبد لران، ۱۳۰ کیلومتری جنوب شرق اهواز و در ۳۵ کیلومتری جاده رامهرمز-ایذه، قبل از رودزرد واقع شده که در سال ۱۳۹۰ در فهرست آثار طبیعی ایران به ثبت رسیده است. این مسیر و جاده های منتهی به تشکوه از گذشته‌های دور گردشگران بسیاری را از داخل و خارج کشور به چشم خود دیده است و همچنان چم به راه بازدیدکنندگان دیگری است تا ناگفته های خود را گرم تر از همیشه روایت کند.

«تَش» همان آتش است که در زبان محلی و گویش لری اینگونه به اختصار استفاده می شود و به‌دلیل وجودشعله‌های کوچک و بزرگ در دل کوه، آن را تشکوه« کوه آتش» نامیده اند. تصویر این آتش های ریز و درشت در بندبند کوه، در شب جلوه ای زیبا را ایجاد می کنند که هر بیننده ای را مجذوب خود می کند.

بنا به نظر کارشناسان زمین‌شناسی دلیل شعله‌ور شدن تَشکوه، گوگرد موجود در زمین و تصاعد گاز طبیعی از اعماق به سطح است. گازهای هیدروکربوری از لایه‌های مختلف زمین عبور و از هر درز و شکافی در سطح زمین به بیرون نشت می‌کنند و شعله‌ور می‌شوند، به‌طوری که هنگام شب، نور سوختن این گاز بیشتر دیده می‌شود. نکته جالب توجه این است که در مجاورت تشکوه به‌دلیل وجود گاز متصاعد شده در هوا نمی‌توان آتش دیگری روشن کرد.

در خصوص تاریخ و گذشته تَشکوه، اطلاعات و اسناد چندانی در دسترس نبوده و همین موضوع کار را برای پژوهشگران حوزه گردشگری سخت کرده است. در سال ۱۹۷۶ سر دیوید پارداین فراست، روزنامه نگار و مجری سرشناس بریتانیایی اقدام به ساخت مستندی تحت عنوان چهارراه تمدن می کند که در بخشی از این مستند به موضوع اکتشاف نفت در ایران پرداخته است. این مستند یکی از محدود اسناد مهم و قابل اتکا درباره تشکوه است.

دیوید فراست در آغاز این مستند، بدون ذکر نام منطقه یک کوه آتشین را به ما نشان می دهد که با بررسی دقیق تصاویر، نشانه ها و آدرس ها، می توان گفت که دیوید فراست در سفر به جنوب، تشکوه را دیده و از این جاذبه به عنوان بخشی از تاریخ چهارراه تمدن یاد کرده است. او در این فیلم با نمایش یک کوه آتشین، فیلم را از زبان گوینده اینگونه آغاز می کند« در اوایل قرن، گروهی از جویندگان نفت وارد منطقه دورافتاده ای از ایران شدند. آنها شعله های آتشی را دیدند که از زمین خارج می شد. آتشی که قرن ها از چشمه های نفت خام در حال سوختن بود. این شعله ها که زمانی مقدس شمرده می شدند-آنها( جویندگان) را به دامنه های زاگرس کشاند.»
شعله های زیبای آتش در غروب دل انگیز رامهرمز، یکی از جاذبه هایی است که می توان آن را پدیده ای ژئوتوریسمی دانست که در سطح نسبتا وسیعی، این قابلیت را دارد که پای گردشگران بیشماری را به استان خوزستان بکشاند. این پدیده طبیعی، سالیان متمادی است که مانند نگینی در دل زاگرس خودنمایی می کند و مسافران گذری از این مسیر را به کنجکاوی وادار می کند. گاهی این آتش را خدا دانسته و گاهی هم نشانه ای از ذات باریتعالی. اما هر چه هست، بخش کوچکی است از زیبایی های ایران که باید بیش از گذشته به آن پرداخت.

تحقیقات نشان می دهد که این شعله های سرخی که دامنه های زاگرس را به آتش می کشانند، ناشی از ترکیبات گاز گوگرددار بوده که استنشاق آن به مدت طولانی، آدمی را دچار مسمومیت تنفسی می کند. اما همین اژدهای ترسناک در شب، جاذبه ای است که در سطح جهانی قابلیت معرفی و جذب توریست را دارد.
این نکته را نیز باید افزود که در مناطق مجاور همین اثر، چشمه های قیر جاری نیز دیده می شود که خود همین چشمه ها، بخش دیگری از جاذبه های استان خوزستان محسوب می شوند که در صورت توجه ویژه، می توانند مکمل خوشه گردشگری منطقه ای باشند. نمونه هایی از این چشمه های قیر را می توان در مسجدسلیمان و در نزدیکی ایذه نیز مشاهده کرد.

تشکوه، همزادهای دیگری نیز دارد. کوه سوخته در نزدیکی شهر صنعتی امیدیه و منطقه آغاجاری را باید یکی از این همزادها دانست. کوه سوخته نیز که در گویش محلی اینگونه خوانده می شود، جایی است که از لابه‌لای خاک و سنگ‌های آن زبانه‌های آتش بیرون می‌آید و دود سیاهی روانه آسمان می‌شود. تیرگی این دود باعث می‌شود تا فضای اطراف چشمه‌های آتش این کوه نیز سیاه رنگ به نظر برسد. کوه سوخته کوچک‌تر از تشکوه است و رنگ سیاهش آن را از سلسله جبال اطراف مجزا کرده است. در قله کوه در اثر زمین لغزش یا رانش زمین شکاف عمیقی وجود دارد که دهانه اصلی خروج گاز بوده و آتش از درون آن شعله‌ور است.
کوه سوخته امیدیه به‌دلیل شکل و شمایل ظاهری و آثار و شواهد هیدروکربوری در سطح زمین یک اثر ژئوتوریسمی ارزشمند و گرانبهای زمین‌شناسی محسوب می‌شود که نه‌تنها برای زمین‌شناسان، بلکه برای همه علاقه‌مندان به طبیعت جذاب و دیدنی است.

معرفی هر چه بیشتر این اثر طبیعی که در سالیان گذشته از مساحت آتش آن نیز کاسته شده است ، نه تنها می تواند موجبات رونق اقتصادی را برای روستائیان و جامعه پیرامون آن فراهم کند، بلکه می تواند با ارائه راهکارهای علمی توسط محققین با طرح موضوع در مجامع علمی، موجبات بررسی های دانشگاهی و پژوهش های تخصصی را فراهم کرده و شرایط را به سمت پیشگیری از حفظ این اثر پیش ببرد.

عکس:خبرگزاری مهر

ایلنا از خوزستان گزارش می‌دهد؛

احیای‌حیات تالاب بُندان ایذه، راهی میانبر در تقویت گردشگری طبیعی

یکی از عمده جاذبه‌های خوزستان و دشت ایذه که از گذشته‌های دور میزبان پرندگان مهاجر بسیاری از سیبری روسیه بوده و باعث جذب گردشگران داخلی و خارجی می‌شده، تالاب‌های بندان و میانگران هستند که طی یک دهه گذشته به دلیل قطع سرشاخه‌های آبی و چشمه های طبیعی حاشیه این دو تالاب، اکوسیستم منطقه را دست‌خوش تغییرات عمده‌ای کرده است.

به گزارش خبرنگار ایلنا از خوزستان، سرگردانی پرندگان مهاجر در فصل کوچ و تغییر زیستگاه از تالاب به سایت زباله مرغا، سرریز شدن فاضلاب‌های شهری، آوارگی گاومیش‌های ساکنان بومی دشت بُندان در برزخ میان کشتارگاه و زندگی در فاضلاب، تلاش سیستماتیک برای مثله کردن و تغییر کاربری توسط برخی از ادارات و سازمان‌ها و تعرض شبانه روزی به حریم تالاب‌های بندان و میانگران، بخش کوچکی از داستان مرگ تدریجی یکی از جاذبه‌های طبیعی خوزستان در حاشیه شهر ایذه است.

فعالین محیط زیستی خوزستان بر این باورند که دست‌های پیدا و پنهان بسیاری تلاش دارند تا تالاب تاریخی بُندان را از بین ببرند. آن‌هم تالابی که می‌تواند با ثبت در کنوانسیون جهانی رامسر نه‌تنها حقابه آن تأمین شود، بلکه سبب احیای معیشت جوامع محلی و ایجاد بیش از ۲٬۰۰۰ شغل پایدار در میان مردمان پیرامون خود در زمینه‌های پرنده‌نگری، گردشگری و آبزی‌پروری شود.

این فعالین می‌گویند: شرکت‌های آب و فاضلاب روستایی و شهری با حفر بیش از ۲۰ حلقه چاه از مسببین مستقیم شرایط فعلی این تالاب هستند. تالابی که به جای ایجاد فرصت‌های شغلی متنوع برای مردم نیازمند منطقه، به جولانگاهی برای زمین‌خواران و کانون فعال ریزگردهای منطقه‌ای در فصول گرم سال تبدیل شده است.

یکی از عمده جاذبه‌های خوزستان و دشت ایذه که از گذشته‌های دور میزبان پرندگان مهاجر بسیاری از سیبری روسیه بوده و باعث جذب گردشگران داخلی و خارجی می‌شده، تالاب‌های بندان و میانگران هستند که طی یک دهه گذشته به دلیل قطع سرشاخه‌های آبی و چشمه‌های طبیعی حاشیه این دو تالاب، اکوسیستم منطقه را دست‌خوش تغییرات عمده‌ای کرده است.

هژیر کیانی دبیر انجمن دوست‌داران طبیعت و محیط زیست خوزستان در این خصوص به خبرنگار ایلنا گفت: برآوردها نشان می‌دهد احیاء تالاب‌های ایذه در صورت تامین حقآبه می‌تواند زمینه ساز ایجاد شغل پایدار برای بیش از پنج هزار نفر در جامعه محلی پیرامون خود گردد. مطالعاتی که از سوی انجمن‌های محیط زیستی انجام گرفته و دوست‌داران این تالاب خواهان تامین حقابه به مصرف رسیده‌ی آن توسط دولت و شرکت‌های دولتی هستند.

غلامحسین عالیپور فعال مدنی خوزستانی نیز می‌گوید: این روزها اگر سری به تالاب بندان بزنید، با توجه به بارش‌های زمستانی و بهاری، می‌توان اوج شکوه و عظمت طبیعت و رونق زندگی زیستمندان را در تالاب مشاهده کرد، تالابی که به هزار زبان گویا خواستار بازگشت به دوران حیات خود است.

عالیپور می‌افزاید: حفاری ده‌ها چاه و سال‌ها برداشت بی رویه آب از سفره آب‌های زیر زمینی و قطع شریان چشمه‌های روستاهای اطراف توسط آبفای خوزستان که منبع اصلی تغذیه این تالاب بوده، باعث شده است تا اندک نزولات جوی صرفا برای یکی دو ماه کفاف زمستان گذرانی پرندگان مهاجر و گامیش های بومی این تالاب را بدهد.

یکی از اهالی روستای کلدوزخ «حاشیه تالاب» با تاکید بر این موضوع که بخش مهمی از زمستان گذرانی و بهار چرانی دامداران در این تالاب انجام می‌شود به خبرنگار ایلنا گفت: ساکنین حاشیه این تالاب که جمعیتی بالغ بر ۱۰ هزار نفر هستند، روزگاری نه چندان دور در حاشیه این تالاب علاوه بر کشاورزی و دامداری، صیفی کاری نیز انجام می‌داده‌اند و تالاب را به عنوان فرصتی برای زیست بهتر خود می‌دیدند، هرچند هنوز هم این آرزوی بازگشت حیات به تن نیمه جان را دور از ذهن نمی‌دانند.

یک دانش آموز دبستانی که در کنار گاومیش‌های خود در تالاب مشغول لذت بردن از طبیعت فصلی آن است، می‌گوید: پرندگانی که وارد تالاب می‌شوند، یا همین گاومیش‌ها و گوسفندانی که در حال چرا در حاشیه تالاب هستند، با خود سرزندگی را می‌آورند. امیدوارم هر چه زودتر تالاب‌های بندان و میانگران که به گواه پدران ما روزگاری به عنوان دروازه ورودی تالاب‌های خوزستان میزبان میلیون‌ها قطعه پرنده‌ی مهاجر بودند، دوباره احیاء شوند.

چه کسانی از مرگ تالاب بندان سود می برند؟

گزارش‌های میدانی خبرنگار ایلنا در اواسط فروردین ماه ۱۴۰۳ نشان می‌دهد به جز چند صد متر از این تالاب که دارای عمق مناسب برای شنای گاومیش هاست، مابقی تالاب بندان هنوز به اردیبهشت نرسیده خشک می‌شود. آنچه پس از آن باقی می‌ماند، همان فاضلاب و پسماندهای شهری است که از شهر ایذه وارد چاله‌های عمیق این تالاب می‌شود و در بی آبی و تحمیل مرگ، از گاومیش و پرنده گرفته تا هر خزنده و چرنده‌ای به آن پناه می‌برند.

در مستنداتی که انجمن دوست‌داران طبیعت و محیط زیست خوزستان در اختیار خبرنگار ایلنا قرار داده‌اند، آمده است: شرکت آب خوزستان در این ۳ ، ۴ دهه نه تنها موجب خشکی تالاب شده است(نمونه مستند آن خشکانیدن چشمه موسوم به دالو زهرا و انتقال آن برای مصرف آب شرب شهر نشینان) بلکه بی توجه به سرعت بخشی به طرح فاضلاب شهر و محله‌های اطراف و شاید روستاهای ایذه سبب تشدید غلظت آلودگی‌ها برای زیست مندان نیز شده است.

هژیر کیانی می‌گوید: حقیقت بر این گواه است، یکی از عمده‌ترین تالاب‌های در خطر انقراض، تالاب بُندان ایذه در خوزستان است. این تالاب با وسعتی معادل ۱۲۰۰ هکتار در شرق شهر ایذه واقع شده و در یک دهه‌ پیش، در تصمیمی غیر کارشناسانه و بی‌سابقه در تاریخ تالاب‌های ایران، به اداره راه و مسکن و شهرسازی واگذار شد که به دلیل عدم توان تخصصی برای مدیریت این تالاب، سیر قهقرایی این زیستگاه تاریخی _طبیعی آغاز و باعث شد تا صدها پرونده و تقاضای زمین از سوی دستگاه‌های دولتی و خصوصی برای تصرف این تالاب تشکیل شود که آخرین پرونده در مسیر مرگ نهایی تالاب، تقاضای ۳۰٬۰۰۰ متر مربعی سازمان زندان‌ها بوده است.

هژیر کیانی با تاکید بر اجرای راهکارهای علمی در راستای احیای حیات تالاب‌های ایذه گفت: ۴ سال است به فرمانداری پیشنهاد می‌دهیم کارگروه ویژه تالاب‌ها برای ساماندهی و مدیریت شان تشکیل گردد که تاکنون علی‌رغم قول و وعده‌ها به نتیجه نرسیده است که امیدواریم نماینده ایذه در دور جدید مجلس شورای اسلامی این مطالبه جدی عمومی، جامعه محلی و دوست‌داران تالاب را هرچه سریعتر پیگیری نماید.

گزارش :بهنام رضایی مالمیر

ایل‌راه منار، گذرگاهی پر از خاطرات عشایر بختیاری

این گذرگاه زیبا و خاطره انگیز هم اکنون نیز علاوه بر مسیر تردد بیش از ۱۰ هزار خانوار عشایری در کوچ بهاره و پاییزه ، راه دسترسی بیش از ۱۰ روستا با مرکز شهرستان اندیکا محسوب می شود.

به گزارش خبرگزاری فارس از لالی در بخشی مشترک بین دو استان چهارمحال و بختیاری ( شمال غربی) و استان خوزستان (شمال شرق) کوه کم ارتفاعی به صورت رشته باریکی که از جنوب کوه کینو شروع شده و در راستای جنوب شرق تا جنوب غربی دریاچه شیمبار (شیرین بهار) کشیده شده که در بسیاری از نقشه ها این کوه به نام “منار” نوشته شده و در بین اهالی ، معروف به “رگه منار” می باشد.

ایلراه منار یکی از قدیمی ترین ایلراه های تاریخی کوچ عشایر بختیاری است که سال های سال شاهد گذر مردم بسیاری از مناطق عشایری سرزمین های بختیاری مسجدسلیمان ، اندیکا و لالی بود که در دهه ۵۰ تا ۷۰ مسیرشکافی شد و جاده اصلی اندیکا – شهرکرد تا دهه ۸۰ از آن گذر می کرد.این گذرگاه زیبا و خاطره انگیز هم اکنون نیز علاوه بر مسیر تردد بیش از ۱۰ هزار خانوار عشایری در کوچ بهاره و پاییزه ، راه دسترسی بیش از ۱۰ روستا با مرکز شهرستان اندیکا محسوب می شود.

کوه منار از سوی شمال به دره بازفت (منطقه لبد) ، از جنوب شرق به قله للر و سپس توسط تنگ تورک از کوه تاراز جدا می گردد. در جنوب و جنوب غرب به دشت شیمبار و رگه منار و از سوی غرب نیز به کوه کینو پیوسته است. بلندترین قله کوه منار نزدیک به ۳۶۰۰ متر از سطح آبهای آزاد ارتفاع دارد. کتک و للر نزدیکترین روستاهای به این کوه هستند و در جنوب آن واقع گردیده اند.

تصاویر از ایمان صادقی حسنوند