خوزتوریسم
وارگه نو در عشایر بختیاری
وارگه نو در عشایر بختیاری
کلمه “وارگه” یک واژۀ معروف در گویش بختیاری است. بختیاری ها از زمانهای بسیار قدیم یک ایل کوچ رو بوده اند. بیشتر اوقات خود را به رفت آمد بین مناطق گرمسیر و سردسیر گذرانده اند.
شغل اصلی آنها دامداری میباشد،محل سکونت گرم سیر آنها در خوزستان و دامنه های جنوبی زاگرس مرکزی و محل سرد سیر آنها استان چهارمحال بختیاری میباشد.فاصله بین محل سکونت سردسیر و گرمسیر بین250الی 350کلومتر میباشد که برای طی کردن این مسیر 15 الی 22 روز طول میکشد.
در فاصله این مسیر مکانهایی برای اطراق کردن و استراحت افراد و دامهایشان انتخاب میکردند که به این مکان ها «وارگه»می گفتند.
“وارگه ” واژه ایست ترکیبی از کلمه (وار) به معنی خانه و اساس زندگی و گاه یا همان گه به زبان بختیاری(گه) پسوند اسم ساز به معنی مکان.این مکان مکانیست موقت اما ویژگی های خاصی دارد.
معمولا امنیت در این مکانها بالاترین اهمیت و نزدیکی به آب و علف در اولویتهای بعدی میباشند.
پس در واقع وارگه به محل اطراق ایل در حال کوچ میگویند که با گذر زمان در بین بختیاریها به یک واژه عمومی تبدیل شده؛بطوریکه به تمام مکانهای اطراق عشایر وارگه میگویند.
عکس : ایمان صادقی حسن وند
