خوزتوریسم

*سومین شماره از فصلنامه لووینه توسط پایگاه میراث جهانی سازه های آبی تاریخی شوشتر منتشر شد*

🔹️ این فصلنامه در ۶۳ صفحه و به مدیر مسئولی مهندس محمدرضا بهادری مدیر پایگاه میراث جهانی سازه های آبی شوشتر در بهار ۴۰۱ انتشار یافته است.

🔹️ در این شماره از فصل نامه لوینه می خوانید:

🔻 بازگشت به خویشتن(نگاهی به خانه شوشتری به عنوان نمادی ازخود)

🔻معرفی باغ تاریخی خان شوشتر

🔻واحدهای اندازه گیری(اوزان)شوشتر

🔻 آب و آئین درشوشتر

🔻لوح حسابداری ۴۹۰۰ ساله در ایران

🔻معرفی بزرگان فرهنگ و هنرشوشتر

🔻معرفی پل بندشادروان شوشتر و نمونه های مشابه در ایران

🔻گزارش تصویری عملکرد پایگاه میراث جهانی سازه‌های آبی تاریخی شوشتر.

⭕ برای دانلود روی  تصویر زیر کلیک کنید
.

مهراب امیری؛ چهره ی شاخص نفتی، پژوهشگر و مترجم تاریخ
به مناسبت یکم تیرماه، سالروز درگذشت مرحوم به سال1376

فرشید خدادادیان
پژوهشگر تاریخ نفت و میراث صنعتی

صنعت نفت در گذشته ای نه چندان دور، بواسطه ی بهره مندی از نیروی انسانی متخصص و توانمند، همواره از شهرت و جایگاه قابل توجهی در سطح کشور و منطقه برخوردار بوده و به دلیل فضای کاری مدرن و ارتباطات این صنعت، کارکنان و مرتبطینش با مظاهر زیست مدرن بصورت مستمر ارتباط داشته و همواره این ظرفیت و فرصت وجود داشته تا آن بخش از کارکنانش که به حوزه های تخصصی در زمینه های فرهنگی و هنری از ادبیات گرفته تا سینما و هنرهای نمایشی و از هنرهای تجسمی تا پژوهش های تاریخی فرهنگی، علاقه مند بوده اند نیز این فرصت و مجال را داشته باشند تا در کنار کار در صنعت نفت، به علایق و سلایق شان نیز بپردازند.
این گروه، در کنار دیگر نام آورانی که تشخص و اشتهارشان خارج از نفت ایجاد و بعدها و با توجه به ظرفیت های جذاب صنعت نفت به این حوزه پیوستند، چهره های شاخص صنعت نفت را تشکیل می دهند و زنده یاد مهراب امیری(1304-1376)از جمله ی این چهره های شاخص است.
مهراب امیری، دهم آبان سال1304خورشیدی در روستای جارو از دهستان های حومه ی هفتکل در استان خوزستان بدنیا آمد."جارو"، محل سکونت طایفه ی"مکوندی"از شاخه ی "چهارلنگ"ایل بختیاری بود و نام خود را از جغرافیای تاریخی که در آن قرار گرفته بود؛ "جای رود"می گرفت.
مهراب، نوه ی زنده یاد کاید اسماعیل، از بستگان محمد تقی خان چهارلنگ، از مشاهیر بختیاری و فرزند کاید(قائد)علی، از بزرگان روستای جارو و تیره ی"کاید"طایفه ی مکوندی بود.کاید علی به جز مهراب، دو فرزند پسر دیگر به نام های سهراب و آقاجان(معروف به کاید شنبه)نیز داشت(1)و مادر مهراب نیز؛"خانم جان"، بانویی با اصالت و بزرگ زاده بود.
تیره ی"کاید"طایفه ی مکوندی در روستاهای؛جارو(جا رود)، رود زرد و دره خرزهره ساکن بودند و مهراب تا سالی که برای تحصیل به دبستان رودکی هفتکل وارد شد، در چنین جغرافیایی روزگار کودکی اش را گذراند.هفتکل، دومین منطقه ای بود که پس از میدان نفتون، نفت در آن کشف شده بود و ایجاد شرکت-شهر نفتی هفتکل نیز به مرور انجام و مهراب در دبستان رودکی این شرکت-شهر نفتی مشغول به تحصیل گردید.
دبستان(و بعدها دبیرستان)رودکی هفتکل با شکل معماری مدرن و اروپایی و ناقوسی بر فراز سردرب ورودی آن، خود مصداقی از ورود به دنیای مدرن بود و علاوه بر مهراب و در طول سال های فعالیت آموزشی در این شرکت-شهر نفتی، محل دانش آموزی و پرورش افراد شاخصی همچون؛ پروفسور داریوش فرهود، پدر علم ژنتیک ایران، دکتر سیروس یاور، چهره ی شاخص معماری کشور و بسیاری افراد شناخته شده و فرهیخته ی دیگر نیز بود.
مهراب تا سال 1317 در هفتکل درس خواند و سپس به مسجد سلیمان عزیمت کرده و در سال 1324 توانست مدرک سیکل نهم را از مدرسه ی سیروس مسجد سلیمان دریافت کند.بلافاصله در همین سال، معلم اداره ی فرهنگ شد و بین سالهای 1324 تا 1327 توانست دیپلم نظام قدیم را اخذ نماید.در این سال ها، وی آموزگاری و مدیریت دبستان زادگاهش، روستای جارو را به مدت سه سال به عهده گرفت.(2)
 

گزارش کامل در ادامه نوشته

اصفهان مینایی‌تر از همیشه با مینای درخشان صبی اهواز

چندی پیش نمایشگاه طلا و جواهرات در محل دایمی نمایشگاه بین‌المللی اصفهان برگزار شد و هنر میناکاری صابیین مندایی خوزستانی سخت مورد توجه قرار گرفت.

مطلبی که می‌خوانید گزارش زهرا عباسی، فعال فرهنگی و اجتماعی، از درخشش مینای صبی در این نمایشگاه است و آن را در اختیار ایسنا گذاشته است:

این بار اصفهان شهر معدن‌ها و یکی از بزرگترین قطب‌های مهم ایران در استخراج طلا، میزبان هجدهمین نمایشگاه طلا و جواهر و گوهر سنگ‌ها از سراسر ایران بود. بی‌شک اتفاق فرخنده‌ای بود که شهر طلایی ایران، خود به میزبانی طراحان و سازندگان طلا و جواهر درآمده است؛ گویی که فرزندان طلایی در آغوش سرزمین مادری و در کنار یکدیگر جمع گشته‌اند.

در غرفه‌های مختلف نمایشگاه فروشندگان و تولیدکنندگان طلا و جواهر، ماشین و ابزارآلات پرداخت و ساخت زیورآلات، سنگ‌های قیمتی و نیمه‌قیمتی حضور داشتند. غرفه‌هایی پر از دستگاه‌ها و ابزارآلات گوناگون و بزرگ که نشان می‌دادند چگونه یک قطعه طلا به شکل زیبا و نهایی خود درمی‌آید. وجود چنین ابزارآلات و خودکفایی در این حوزه با وجود تحریم‌های فراوان نشان می‌دهد که ایران تا چه اندازه در حوزه تولید طلا و جواهر خودکفا شده و از چه ظرفیت‌های فراوانی در این حوزه برخوردار است.

یکی از باشکوه‌ترین و بزرگ‌ترین غرفه‌های فروش طلا و جواهر به غرفه‌ای از شهر اهواز و دیار کارون تعلق داشت. در واقع تنها غرفه شرکت‌کننده از شهر اهواز همین غرفه محسوب می‌شد؛ غرفه‌ای با رنگ و بوی تاریخی و تاریخچه‌ای بس غنی که روایت‌گر تاریخ و تمدن اقلیم خوزستان و بین‌النهرین بود. شهروندان اصفهانی با شور و علاقه‌ای خاص و نگاهی پرسشگرانه به طلاهای میناکاری شده زیبا که جزو صنایع دستی اهواز به شمار می‌رفت می‌نگریستند و کنجکاوانه از مینای صبی اهواز می‌پرسیدند که فرق مینای اهواز با مینای اصفهان در چیست و چرا طلاهای میناکاری صبی اهواز این گونه درخشان و خاص و زیبا هستند؟ تماشاگران تنها در این غرفه بود که بیش از غرفه‌های دیگر مکث می‌کردند؛ گویی اینجا جاذبه‌ای فرازمینی داشت که قدم‌ها را کُند و قلب‌ها را به تپش و چشم‌ها را از رقص آن همه رنگ و زیبایی دچار شیفتگی می‌کرد.

آری، چند سالی می‌شود که اهواز به شهر ملی مینای صبی نام‌گذاری شده است و دلیل این نام‌گذاری به هنر فعال طلا و نقره میناکاری بازمی‌گردد که شکل اصیل آن توسط هنرمندان مندایی با پیشینه‌ای ۲ هزار ساله انجام می‌شود. اینجا همه به دنبال غرفه‌ای بودند که می‌گفتند از اهواز آمده است و سوغاتش مینای صبی اهوازی است. اینجا مردمی که خود به میناکاری، پیشینه و ارزش آن به خوبی واقف بودند و ارزش کار دست را می‌دانستند به دنبال مینای اهوازی می‌گشتند. گویی اصفهان مینایی با آغوشی پر از مهر به پیشواز عروس میناهای ایران آمده و محو زیبایی این عروس جنوبی گشته است.

در گوشه‌ای از این غرفه مردی با محاسنی سپید و بلند و آرامشی بی‌نظیر یکپارچه در نور با صبر و حوصله به سؤالات مراجعان اصفهانی پاسخ می‌دهد و با عشق از هنر نیاکانش می‌گوید که چگونه در پس تاریخ از گذشته تاکنون به این شغل و هنر مشغول بوده‌اند. می‌گوید جد بزرگش زهرون کبیر نام داشته و میناکار سلاطین بزرگی از جمله سلطان عبدالحمید بوده است. شخصیتی بسیار کاریزماتیک و جذاب دارد به گونه‌ای که همه مراجعان با اشتیاق در پی گرفتن عکسی یادگاری از اویند. دل‌سازه‌های مینایی‌اش را نشان جوانان مشتاق می‌دهد و از مشکلات و سختی‌هایی که در مسیر این هنر از گذشته تاکنون وجود داشته است می‌گوید. نامش استاد منصور زهرونی است و از شش سالگی وارد این عرصه شده است. دستان پینه‌بسته و خط‌خطی‌اش قاموسی بلندبالا از تفسیر عشق به هنر نیاکانش را به تصویر می‌کشد و این بزرگترین سند حقانیت او در اصالت به پای این هنر است. جوانان را به شور و داشتن پشتکار تشویق می‌کند و می‌گوید با صبر و اخلاق و ایمان به خدا به هر خواسته‌ای می‌رسند.

از میناکاری صبی می‌گوید از پیشینه‌ای ۲ هزار ساله که با تاریخ و هویت آنها گره خورده است و از ابتدایی‌ترین نقش‌هایی که نیاکانش از دل طبیعت و اقلیم خوزستان و بین‌النهرین می‌گرفته و بر دل طلا و نقره حک می‌کردند و این گونه می‌شود که نخل و شتر قایق و ساربان اصیل‌ترین حکایت خوزستان می‌شوند که با مینای درخشان صبی اهواز از گذشته تاکنون در قلب تاریخ جاودانه شده‌اند.

او حضور در نمایشگاه‌ها را فرصتی مغتنم می‌شمارد چراکه باعث می‌شود مردم بیشتری از سراسر ایران با صنایع دستی اهواز آشنا شوند. به عقیده او دولت باید حمایت بیشتری از صنعتگر و تولیدکننده داخلی کند تا طراحان انگیزه بیشتری در تولید پیدا کرده و صنایع دستی ایران که نماد هویت ملی این سرزمین است از رشد و شکوفایی بیشتری برخوردار شود. وی معتقد است که هنرهای دستی ایران از قابلیت فراوانی برای معرفی در سطح بین‌المللی برخوردارند و باید بستری فراهم شود تا که نام هنرهای دستی ایران در سطح جهانی پرآوازه شد.



از پشت ویترین به نخل و شتر و ساربان حک شده در هلال گوشواره‌ای طلایی می‌نگرم که چگونه با مینای مشکی و درخشان خود روایتی فاخر از قصه‌های هزار و یک شب را به تصویر کشیده است. اینجا و در قلب ساعت‌های کاروانی، عقربه‌ها به عقب بازمی‌گردند و شکوه تاریخی اصیل را به تکرار می‌نشینند. آری، هنرمندان میناکار مندایی سفیران اصیل این هنر و حافظان فرهنگ و تمدن اقلیم خوزستان و بین‌النهرین، به گواه تاریخند و جای افتخار دارد که در شهری مینایی این گونه از مینای اهوازی سخن می‌گویند. می‌گویند تاریخ را فاتحان می‌نویسند اما بی‌شک، این هنرمندانند که حقیقت تاریخ را حک می‌کنند.

از من بپرسید که نشان عشق چیست تا که بگویم که عشق جز میناکاری نیست! میناکاری یعنی یک مندایی عاشق شده؛ نقش سرانگشت‌اش با قلم عجب غوغایی شده. میناکاری یعنی اصالت معنا شده. در نخلستان خوزستان یک نخل مینایی شده. میناکاری یعنی قافله‌سالاری با کاروان می‌رود؛ از فلسطین تا میان‌رودان را با شترها می‌رود

منبع: ایسنا

سیلوی قدیمی و تاریخی اهواز

سیلوی قدیمی اهواز با قدمتی بیش از ۸۰ سال یکی از جاذبه‌های گردشگری صنعتی خوزستان است.

، استان خوزستان به عنوان یکی از استان‌های صنعتی کشورمان از گذشته تاکنون مطرح بوده است.

وجود مراکز صنعتی مختلف از جمله فولادسازی، میادین نفتی، پالایشگاه نفت، لوله سازی، پتروشیمی و .. نشان دهنده ظرفیت‌های مخالف اقتصادی این استان است.

اما وجود مراکز صنعتی با قدمتی طولانی و تاریخی در استان خوزستان این استان را به عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری صنعتی مطرح کرده است.

یکی از این مراکز صنعتی سیلوی قدیمی اهواز است که در کنار رودخانه کارون قرار دارد و به عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری و تاریخی این شهر مطرح است.

سیلوی اهواز با قدمتی 80 ساله در ساحل غربی رود کارون و در حریم این رودخانه قرار دارد و محل نگهداری و ذخیره‎سازی غلات (خصوصا گندم) است.

سیلوی اهواز در سال 1315 شمسی طراحی و احداث ساختمان آن در سال 1317 شمسی آغاز شد و عملیات اجرایی آن در سال 1319 شمسی با هزینه پانزده میلیون ریال به پایان رسید.

ساختمان اصلی بنا شامل یک 60استوانه ذخیره غلات است که در سه ردیف 20تایی احداث شده است که این مخازن ذخیره را یک ساختمان مستطیل شکل با بازشوهای متعدد احاطه کرده‎اند و در بالای استوانه‎ها ساختمان مستطیل دیگری با سقف شیروانی دیده می‎شود.

ارتفاع مجموعه اصلی سیلو را 51 متر عنوان کرد و افزود: یک برج چهار طبقه که در زیر آن زیر زمینی احداث شده در سمت شمال سیلو و با ارتفاعی بیش از ساختمان اصلی به آن متصل است و یک تونل به طول 145 متر و به عرض 82/2متر به آن متصل می‎شود که گندم‎ها را بوسیله نوار نقاله از سیلو به برجی که در ساحل رودخانه قراردارد و سپس به کشتی منتقل می‎کرده است.

مصالح این سازه از دیوارهای پیش‎ساخته بتنی مسلح ساخته شده و جنس درب‎ها و پنجره نیز چوبی است؛ ضمن این‎که چندین ساختمان مستطیل شکل اداری و صنعتی به صورت متصل و یا جدا از بنا در محوطه سیلو قراردارد و جزو مجموعه سیلوی بزرگ اهواز محسوب می‎شوند.

این اثر به عنوان اثر شاخص شهر اهواز در تاریخ معاصر و شکل‎گیری اهواز مدرن است.

سیلوی اهواز با ظرفیت 3200 تن دومین سیلوی کشور بعد از سیلوی تهران محسوب می‎شود. این سیلو به سه راه آبی(رود کارون)،شوسه و راه آهن دسترسی دارد و به عنوان محل صادرات گندم در منطقه جنوب کشور به کشورهای همسایه حائز اهمیت فراوان بوده است .

فرم بنا و شیوه قرارگیری آن در ساحل و چشم‎انداز زیبای کارون به خصوص اتصال آن به برجی که در آب رودخانه احداث شده، موجب شده است که به عنوان یک نماد شهری یکی از جاذبه‎های تاریخی این شهر محسوب شود

طراحی سیلوی اهواز به سال ۱۳۱۵ هجری شمسی انجام و در سال ۱۳۱۹ ساخت آن با اعتبار ۱۵ میلیون ریال به پایان رسید.

از ویژگی این بنای تاریخی قرار گرفتن در کنار رودخانه کارون و مسیر راه آهن است و در ساخت آن از دیوار‌های پیش‎ساخته بتنی مسلح استفاده شده است و چندین ساختمان مستقل در محوطه این بنا وجود دارد.

سیلوی قدیمی اهواز در سال ۱۳۹۷ به شماره ۳۲۱۶۲ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

مراسم بزرگداشت استاد عباس نژادفتحی در دانشکده هنر شوشتر برگزار شد

به مناسبت هفته صنایع‌دستی، در مراسمی یاد و خاطره زنده‌یاد عباس نژادفتحی پیشکسوت صنایع‌دستی و میراث‌فرهنگی خوزستان و شوشتر گرامی داشته شد و از پیشکسوتان، هنرمندان و صنعتگران فعال صنایع‌دستی شوشتر نیز تجلیل به عمل آمد

به‌گزارش روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خوزستان، علی‌محمد چهارمحالی رییس اداره میراث‌فرهنگی شوشتر، شنبه ۲۸ خردادماه ۱۴۰۱، با اعلام این خبر افزود: «این مراسم باحضور شکرالله قاسمی معاون صنایع‌دستی خوزستان و برخی از مدیران شهرستانی شوشتر برگزار شد.»

او در ادامه ضمن تقدیر از تلاش‌های زنده‌یاد نژادفتحی در احیای بخش عظیمی از صنایع‌دستی شوشتر گفت: «عباس نژادفتحی را باید یکی از سرمایه‌های بزرگ استان خوزستان در حوزه صنایع‌دستی به حساب آورد که در دوران حیات خود، لحظه‌ای از حرکت باز نایستاد و به جرأت می‌توان گفت که حق بزرگی بر گردن صنایع‌دستی استان داشته و دارد.»

رییس اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی شوشتر شوشتر عنوان کرد: «تحقیق، مطالعه و پژوهش‌های استاد نژادفتحی در تاریخ و گذشته صنایع‌دستی شوشتر باعث شده است تا سال‌ها گنجینه‌ای از اطلاعات به‌جای مانده از او در دسترس دانشجویان و علاقه‌مندان به رشته‌های مختلف صنایع‌دستی باشد، از همین روی و به پاس گرامی‌داشت نام و یاد او، دو نهال استبرق (قلبلب) در حیاط دانشکده هنر شوشتر کاشته شد؛

استاد نژادفتحی تلاش‌های بسیاری در راستای احیای این درخت ارزشمند داشت و اقدام اداره میراث‌فرهنگی شوشتر در کاشت دو نهال به یاد او کمترین کاری بود که می‌شد صورت داد.» او ادامه داد: «از آنجا که زنده‌یاد نژادفتحی تلاش‌های بسیاری در راستای احیای دیبای شوشتری داشت و به روش‌های تازه‌ای برای تولید نخ از درخت قلبلب دست یافته بود، در حاشیه مراسم بزرگداشت او از چند قطعه پارچه تاریخی (دیبای شوشتری) که عمر آن‌ها به بیش از پانصد سال می‌رسد نیز رونمایی شد که همگی این پارچه‌ها متعلق به کعبه هستند.»

چهارمحالی بیان کرد: «در ادامه این مراسم، تاریخچه بافندگی پیش از اسلام تا قرن هفتم هجری قمری و فرصت‌های سرمایه‌گذاری در حوزه صنایع‌دستی شوشتر بررسی شد و در کنار این برنامه‌ها، نمایشگاه کوچکی از تولیدات زنده در خصوص احرام‌بافی، کپوبافی، گلیم‌بافی و نمایشگاه عکسی از بازار صنایع‌دستی شوشتر از قاجاریه تا پهلوی اول برگزار شد.»

او خاطرنشان کرد: «در پایان این مراسم، از رجبعلی فروزان‌زاده، عبدالمحمد معظمی‌نژاد، استاد رضا پنبه‌دانه‌پور، محمود قناد، حاج‌حسین سفیدگر، مرضیه برگریزان، صنوبر حسینی، احمد فداله، حاج‌محمد قماش‌باف، مهین جمال‌پور و احمد شربتی به عنوان پیشکسوتان و هنرمندان فعال در رشته‌های احرام‌بافی، جل‌شال‌بافی، نمدمالی، گلیم‌بافی، نازک‌بافی و آسیابانی تجلیل شد.»

درختچه قلبلب (استبرق) در روزگاران کهن در شوشتر از اعتبار و جایگاه ویژه‌ای برخوردار بود و پنبه و نخ تولیدی برای دیبای شوشتری از این درخت به دست می‌آمد و سرانجام بعد از سال‌ها تلاش توسط استاد نژادفتحی دوباره احیا شد.

عباس نژادفتحی متولد سال ۱۳۳۳، موزه‌دار، و پژوهش‌گر تاریخ و مردم‌شناسی‌ شهر شوشتر و استان خوزستان بود. او از علاقمندان به میراث‌فرهنگی بود و در شهر تاریخی شوشتر یک موزه با بیش از دوهزار قطعه آثار تاریخی با هزینه شخصی دایر کرده و احیاگر قلم‌نی شوشتری بود.

پل کابلی شهدای لالی

پل کابلی شهدای لالی از جمله زیبایی هایی است ،که در کنار رودخانه کارون گردشگران زیادی را برای تماشای آن به این منطقه کشانده است .رود کارون از لحاظ تامین آب آشامیدنی، کشاورزی، تولید برق و تفریحات آبی اهمیت بسیاری دارد. سدهای گوناگونی نیز بر روی این رود ساخته شده است.پل کابلی و معلق شهدای لالی از جمله‌ جاذبه‌های گردشگری در کنار این رودخانه است.رود کارون از پرآب‌ ترین رودخانه‌هاي‌ ایران است که در گذر از شمال شوشتر به دوشاخه جدا می شود ودر جنوب شهر دوباره به یک دیگر می‌پیوندد و یک شاخه میشود.
همین امر سبب شده است تا این رود شهر شوشتر رابه سه منطقه بافت قدیم، بلِیتی و مناطق جدید شمال غربی تقسیم کند.

کارون از طولانی‌ترین رودهای ایران است که بخشی از ان بدلیل عمق زیاد قابلیت کشتیرانی دارد.

پل معلق لالی امروزه یکی از زیباترین و جذاب‌ترین مناطق تفریحی و دیدنی شهرستان لالی خوزستان محسوب می‌شود. این پل بزرگ‌ترین پل معلق کشور است. این پل از جمله پروژه‌های جانبی طرح سد و نيروگاه گتوند عليا بوده است.شهرستان لالی در شمال شرقی استان خوزستان قراردارد این شهر در شهرستان لالی قرار گرفته مردم لالی از شاخهٔ هفت‌لنگ قوم بختیاری هستند. بخش لالی از دیرباز زیستگاه بشر بوده ودر سده هاي‌ اخیر، بعنوان منطقه گرمسیری و قشلاقی بختیاری هاي‌ کوچ رو، بویژه شاخه هاي‌ ۷ لنگ بختیاری، اعتبار و ارزش بیشتر یافته است.

طول پل شهدای لالی ۴۶۰ متر، ارتفاع پایه‌ها ۷۵ متر و پهنای خودرو‌رو حدودا ۵ متر و عرض ان برای عبور لوله‌هاي‌ نفت و گاز ۲ متر است.احداث این پل مسیر جایگزینی از مسجدسلیمان به سمت لالی در ۱۵ کیلومتری بالادست محور سد گتوند علیا است چراکه در مراحل تکمیل ساخت این سد حدود ۲۰ کیلومتر از این مسیر به زیر آب میرود.این پل کابلی دارای عرشه فلزی با پایه‌ها و پایلون‌هاي‌ بتنی و کابل‌هاي‌ ترکه‌اي است که با روش نصب تلفیق کشتیرانی در ارتفاع ۱۵۵ متری کف رودخانه کارون ساخته شده است.

عده زیادی برای تماشای جریان زیبای رود بر فراز این پل می ایستند و منظره زیبای زیر پای خود را تماشا می کنند. برخی عکس های بینظیری از این نقطه برای خود ثبت می کنند و در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذارند.نورپردازی های زیبایی بر روی این پل انجام شده است و شب ها در کنار آرامش کارون، منظره ای رویایی و شگفت انگیز ایجاد می کند.به دلیل ماشین رو بودن این پل، دسترسی به آن بسیار آسان است. دو طرف پل حفاظ دارد و در انتهای پل مکانی برای نگه داشتن ماشین و تماشای منظره آن پیدا می کنید

گفت‌ؤگوی میراث‌آریا با رحمان گُل هنرمند ورشوساز خوزستان

ورشوسازی، هنری تنیده‌شده در تاروپود تاریخ فرهنگی دزفول

رحمان گُل متولد سال ۱۳۴۴ در دزفول است و از سال ۱۳۵۵ تاکنون در حوزه ورشوسازی فعالیت دارد. او را باید آخرین بازمانده از نسل طلایی ورشوسازی در استان خوزستان به حساب آورد؛ نسلی که آوازه و صدای ورشوی خوزستان را دیرزمانی تا دورترین نقاط جهان می‌رسانید. این که از آن همه دست و ذوق و هنر و چکش و ریتم موسیقیایی در کوچه پس‌کوچه‌های شهردزفول، امروز فقط خاطره‌ای برجای مانده است و از آدم‌های آن روز فقط رحمن گل در زمین بازی با رقص چکش همچنان ادامه می‌دهد، باوری است دور از ذهن؛ اما هرچه هست تغییرات زندگی شهری و رشد لوازم و امکانات دنیای نوین، برای هنر ورشوی خوزستان آن‌گونه که باید خوشایند نبود و نیست

بوی نقشِ گلِ ورشوِ رحمان را بسیاری از خانه‌های خوزستانی و تازه‌عروس و دامادهای دیروز به خوبی می‌شناسند. گلی که دیرزمانی سرسبد و فخر جهاز هر عروس و دامادی بود و امروز باید سراغ آن همه نقش و نگار و گل‌های فلزی را از پستوخانه‌ها و خاطرات پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها گرفت. اگر نام ورشو در دیگر نقاط جهان ما را به کشور لهستان می‌کشاند، در استان خوزستان بدون شک این نام پیونددهنده دیروز و امروز هنرـصنعت ورشوسازی با نام رحمن گل و خانواده مادری اوست. در گذشته، ورشو از ضروریات زندگی در دزفول محسوب می‌شد و کمتر خانه‌ای را می‌شد سراغ گرفت که یک یا چند محصول از هنر ورشوسازی را در خانه نداشته باشند. اما امروز، به دلیل گران بودن فلز نیکل، هیچ کشوری حاضر به ساخت آلیاژ ورشو نیست و همین موضوع سبب کم رنگ شدن این هنر در مناطقی مانند دزفول شده است.

به بهانه گرامی‌داشت هفته صنایع‌دستی و دیدار و شنیدن صدای نفس ورشو در بازار قدیم دزفول به سراغ رحمن گل می‌رویم و با او به گفت‌وگو می‌نشینیم

گزارش کامل در ادامه نوشته

رفیع شهر ملی بوریا بافی

رفیع، از شهرهای مرزی ایران در استان خوزستان است که امروزه این شهر را با نام بوریا بافی می‌شناسند. بوریابافی هنر مردمان سخت کوشی است که با دستان مهربان خود هنر بومی سرزمین خود را در جای‌جای حوزه خلیج فارس با مهر و اصالت نام رفیع به همگان می‌شناسانند .
این شهر از جمله شهرهای ملی صنایع دستی استان خوزستان است.عمده مردان، زنان و کودکان این منطقه به هنر بوریابافی پرداخته و قسمت عمده‌ای از اقتصاد این شهر مرزی به بوریا بافی برمی‌گردد.مردمان خونگرم و مهمان‌نواز رُفَیّع، بوریای خود را نه تنها به اکثر مناطق کشور که به چندین کشور حوزه خلیج فارس نیز صادر می‌کنند. کشورهای حاشیه خلیج فارس بوریا را به نام رُفَیّع می‌شناسند.

رُفَیِّع شهری در بخش نیسان شهرستان هویزه استان خوزستان است.این شهر در ۲۵ کیلومتری غرب هویزه و ۵۰ کیلومتری جنوب غرب سوسنگرد، مرکز شهرستان دشت آزادگان و در نوار مرزی عراق واقع است.فاصله رُفَیع از تالاب هورالعظیم حدود سه کیلومتر است.

مجموعه تاریخی گوردخمه تنگ دز اندیکا

یکی از آثار دیدنی و تاریخی شهرستان اندیکا گور دخمه تنگ دز متعلق به دوران اشکانیان است .

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز خوزستان ، شهرستان اندیکا به علت وجود مناطق بکر طبیعی و تاریخی مقصد زیادی از گردشگران از استان و سایر نقاط کشور می‌باشد.

شهرستان اندیکا که در شمال استان خوزستان قرار دارد از آثار تاریخی آن می‌توان به تنگ بتا، قلعه بردی، نقش برجسته سوزتینا، نقش برجسته موری ودژاسدخان اشاره کرد.

یکی از این آثار تاریخی مجموعه گور دخمه‌های تنگ دز می‌باشد که در قسمت جنوبی کوه شو در دامنه لندر. مشرف بر رودخانه کارون می‌باشد که ۱۵۰ متر از سطح رود کارون و ۲۷۰ متر ارتفاع از سطح دریا قرار دارد.

به گفته موسوی، رئیس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری اندیکا، این مجموعه تاریخی یکی از نمونه‌های بی نظیر در جنوب کشور است که در دل صخره‌ها و به صورت دستکنده می‌باشد.

وی افزود: با توجه به وجود رودخانه، چشمه‌هایی با کنده کاری‌های خاص و ایجاد محراب، مذبح یا قربانگاه و وجود ستون‌هایی که بسیار مشابه ستون‌های اشکانی. هستند بیانگر این موضوع است که این آثار به دوره اشکانی تعلق دارد.

بزرگداشت شهید بهروز مرادی همزمان با هفته صنایع‌دستی برگزار شد

رئیس اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خرمشهر از برگزاری مراسم بزرگداشت هفته صنایع‌دستی در جوار مزار شهید هنرمند بهروز مرادی خبر داد.

۰

به‌گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خوزستان، سجاد پاک‌گهر روز یکشنبه ۲۲ خردادماه ۱۴۰۱ اظهار کرد: «با بررسی وقایع دوران دفاع‌مقدس و ارزیابی نقش برخی از افراد، به نام‌هایی برخواهیم خورد که نقش بارز و چشمگیری در روند برخی از وقایع در دوران دفاع‌مقدس ایفا کرده‌اند.»

او ادامه داد: «یکی از این افراد که علاوه بر فعالیت‌های نظامی، اقدامات فرهنگی بسیاری را با توجه به تخصص‌های هنری خود، در میدان نبرد صورت می‌داد و امروزه با گذشت زمان بیشتر از همیشه می‌توان به ابعاد تازه‌تری از سلسله فعالیت‌های فرهنگی او پی برد، شهید بهروز مرادی است.»

رییس اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خرمشهر بیان کرد: «شهید مرادی تنها دانشجوی شهید در رشته صنایع‌دستی است که امروزه با بررسی دقیق نقش او در برخی از نوشته‌های به‌جای مانده از آن دوران، می‌توان به جایگاه قلم این شهید هنرمند در روحیه‌بخشی به رزمندگان از راه برخی از نوشته‌هایش پی برد؛ جمله‌نوشته "دشمن آمده است که بماند. این را روی دیوارهای شهر ما نوشته است. بدون شرم نوشته‌اند، ما آمده‌ایم که بمانیم، اما بچه‌های خرمشهری به دشمن ثابت خواهند کرد که ترسو و بزدل‌تراز آن هستند که بتواند در مقابل ما مقاومت کنند. قسم به خون سرخ شهدای شهرمان، ما بالأخره روزی خرمشهر را آزاد خواهیم کرد. روزی که نزدیک و زیاد دور نیست." در کنار ثبت صدها عکس با دوربین شخصی خود و ضبط صدای انفجارها با ضبط‌ صوت و نیز تأکید بر حفظ دیوارنوشته‌های بعثی‌ها برای آیندگان، بخشی از تفکر و جهان‌بینی فرهنگی شهید مرادی است.»

او با اشاره به جمله معروف "به خرمشهر خوش ‌آمدید؛ جمعیت ۳۶ میلیون نفر" شهید مرادی و بکارگیری واژه‌های حماسی از این دست توسط او در دفاع‌مقدس گفت: «بدون تردید شهید مرادی این جمله را با هوشیاری تمام و به منظور روحیه‌بخشی به رزمندگان ایرانی گفته است که برای بازگرداندن بخشی از تمامیت ارضی کشور، امروز ۳۶ میلیون نفر به میدان آمده‌اند و خرمشهر تنها نیست.»

پاک‌گهر افزود: «اهمیت بررسی نام و جایگاه شهیدبهروز مرادی در این هفته و همزمان با فرارسیدن روز جهانی صنایع‌دستی، به خاطر تخصص و رشته دانشگاهی این شهید هنرمند است؛ به همین خاطر و به منظور تبیین ارزش‌های فرهنگی این شهید در حوزه صنایع‌دستی است که در این هفته، باحضور و همراهی هنرمندان صنایع‌دستی خرمشهر، دانشگاه صنایع‌دستی پردیس دانشگاه هنر اصفهان، نادرعمیدزاده (فرماندار)، امید کوتیان‌نژاد (شهردار)، عبدالنبی پورخلف (رییس شورای شهر)، زلیخا فکاری (رییس بنیاد شهید)، بابک شالویی (رییس اداره کار)، سیدحسین سیدی (مدیر گردشگری منطقه آزاد اروند) و برخی از مدیران شهری خرمشهر، مراسمی در کنار مزار این شهید هنرمند برگزارشد.»

او با اشاره به برگزاری همزمان نمایشگاه آثارصنایع‌دستی هنرمندان خرمشهری درجوار مزار شهید مرادی گفت: «یادآوری خاطرات همرزمان شهید مرادی، اجرای نمایش و برگزاری ورکشاپ قلم‌زنی از جمله دیگر برنامه‌هایی بودند که در روز جهانی صنایع‌دستی با رویکرد بررسی زندگی و نقش هنرمندِ شهید بهروز مرادی، در کنار مزار این شهید برگزار شد.»

شهید مرادی در دوران دفاع‌مقدس، دانشجوی صنایع‌دستی پردیس دانشگاه هنر اصفهان بود. این شهید با دریافت مرخصی از دانشگاه بیشتر وقت را در جبهه در دو حوزه جنگ نظامی و فعالیت فرهنگی، می‌گذراند که سرانجام در چهارم خرداد ۱۳۶۷ یعنی در کمتر از دو ماه مانده به پایان جنگ تحمیلی، در منطقه عملیانی شلمچه به شهادت رسید و پیکر این هنرمند حوزه صنایع‌دستی در گلزار شهدای شلمچه به خاک سپرده شد.